Bijrol op haar eigen album

Noem het lef, noem het ironie: Britney Spears, of in ieder geval haar platenmaatschappij, heeft gemeend het nieuwe album van de 25-jarige Blackout te moeten noemen. Dat is behoorlijk wrang als je erbij stilstaat dat ze die black-outs regelmatig moet hebben gehad de afgelopen periode. Nou ja, volgens de roddelrubrieken dan.

Als je bij Google de zoektermen “Britney Spears” en “gossip” invoert, krijg je enkele seconden later maar liefst 4.040.000 hits terug. Als ook maar een fractie van al die roddels en geruchten waar is, moet het privé-leven van het voormalige ideale buurmeisje op zijn zachtst gezegd turbulent zijn geweest de afgelopen jaren. Dat het haar in die periode ondanks alles gelukt is een album op te nemen moet misschien wel als een prestatie op zich gezien worden.

Producersplaat

~

De naam Britney Spears staat prominent op de cover van dit album. Maar haar rol blijft niettemin erg beperkt. Waar haar voormalige collega’s van de Mickey Mouse-club (Justin Timberlake en Christina Aguilera) zich steeds meer gaan bemoeien met de nummers op hun albums (niet altijd succesvol overigens) laat Britney Spears zich nog graag bedienen. En het zijn niet de minste namen die zich hiervoor lenen: zo komen composities van de welhaast onvermijdelijke Neptunes voorbij en heeft Timbaland een protégé afgevaardigd in de persoon van Floyd Nathanial Hills, beter bekend als Danja, die overduidelijk goed naar zijn meester heeft geluisterd. Ook het Zweedse hitduo Bloodshy & Avant die eerder onder andere Toxic en Me Against the Music voor haar schreven geven acte de présence. Als ook duidelijk wordt dat anderen Spears’ teksten voor hun rekening nemen en zij regelmatig gedubd wordt door achtergrondzangeressen, blijkt haar rol op het eigen album wel erg klein te zijn.

Het mag duidelijk zijn dat het niet goed gaat met Britney Spears. Haar zeer matige optreden op de MTV awards onderstreept dit. Hoe ironisch is het dat net nu ze de voogdij over haar kinderen heeft verloren, Gimme More, de eerste single van Blackout tot de derde plaats in de Amerikaanse top honderd komt. Dit is haar hoogste notering na de nummer 1-hit die haar in eerste instantie bekendheid gaf: Baby One More Time. Het lijkt er wel heel erg op dat haar platenmaatschappij het fenomeen Britney Spears wil uitbuiten nu het nog kan.

Bijrol

Maar goed, terug naar de muziek. Die is eigenlijk gewoon heel lekker. Blackout staat vol met mid- en uptempo electro-achtige dancetracks, strak geproduceerd en zonder onnodige vocale acrobatiek. Wat dat laatste betreft is het vooral een verademing dat la Spears zich op dit album niet verliest in kwelerige ballads, die al te vaak slechts een legitimatie zijn om alle vocale registers schaamteloos open te kunnen trekken. De rol van Britney Spears is zoals gezegd echter beperkt. Haar stem is regelmatig zo door de mangel gehaald dat die nauwelijks herkenbaar is. Mede daardoor blijft er een wrange bijsmaak achter na het luisteren van dit toch redelijk zoetsappige album. Daarvoor is het contrast tussen de realiteit van Britney, de van haar troon gevallen queen of pop en Britney, de pretentieloze popprinses op Blackout gewoonweg veel te groot. Is dit een album van een vrouw die een net een scheiding achter de rug heeft en de voogdij over haar twee kinderen is kwijtgeraakt? Met het oog op dit laatste is het, zeker niet in de laatste plaats voor haarzelf, wel leuk dat ze weer eens in het nieuws is met haar muziek, en niet omdat ze een fotograaf heeft aangereden of cocaïne van haar borsten heeft laten snuiven.