Brian McFadden

Een vergelijking tussen Brian McFadden en Robbie Williams is snel gemaakt. Beide zaten in een populaire boyband en beide kozen ervoor om hun individu uiteindelijk belangrijker te vinden dan het uitputtende groepsplaatje dat de platenmaatschappijen zo graag zien. In beide gevallen gingen de resterende bandleden onder dezelfde naam verder. Ook wat betreft de muziek kunnen gemakkelijk allerlei links tussen Brian en Robbie gelegd worden. Zeven van de elf nummers op Irish Son zijn geschreven in samenwerking met Guy Chambers, de vaste co-writer van Robbie Williams. Dit klinkt sterk door in het eindresultaat.

Ideale schoonzoon

Net als bij Robbie weet Chambers van alle nummers door zijn arrangementen de meest spectaculaire levensdrama’s te maken. En daarbij maakt Brian, net als Robbie deed met de cover Freedom, korte metten met zijn boyband-verleden. Brian doet dit met de single Real To Me. Het eerste couplet “Bullshit dinners and the free champagne / Men is suits who think they know it all / No one knows me but they know my name / That’s not real to me” laat meteen duidelijk horen dat zijn vertrek niet zo zeer met de andere leden van Westlife te maken heeft, maar meer met de heisa er omheen. Het is de vraag of deze heisa tijdens Brian’s solocarrière ook maar enigszins anders zal zijn. Als de vergelijking met Robbie opgaat, zal het juk van stardom alleen nog maar zwaarder worden. In één ding verschilt Brian wel sterk van Robbie: hij mist diens sarcasme en eindeloze energie. Brian is milder, softer, misschien wat meer de ideale schoonzoon.

McFadden als individu

Brian is gelukkig niet zomaar een commerciële pion. Bij alle elf nummers staat hij als eerste bij de credits. Samen met de al eerder genoemde Guy Chambers, Paul Barry (werkte onder andere met Enrique Iglesias) en Mark Taylor heeft hij een aantal nummers gemaakt waarin best heftige onderwerpen naar voren komen. Voorbeelden zijn huiselijk geweld (Walking Into Walls), alcoholisme (He’s No Hero) en slapeloosheid door constante nachtmerries (Demons). Ook haalt Brian, net als vele Ieren voor hem, flink uit naar zijn streng katholieke opvoeding in de titeltrack Irish Son. Ondanks deze over het algemeen intense teksten blijft het muzikaal allemaal wat braaf. De arrangementen passen bij de boodschap, maar blijven herkenbaar Engels-boyband-ballad-achtig.

Wie weet wat nog komen gaat…

Nu de eerste soloplaat er ligt, is het enkel wachten op wat er nog komen gaat. De ervaring leert dat de plaat sowieso een succes zal worden. Daar zullen vele trouwe tienermeisjes wel voor zorgen. Interessant is echter wat er daarna zal gebeuren: wat meer experimenteren en zijn eigen weg in de muziekwereld vinden, of de bekende paden bewandelen en langzaam uitgaan als een nachtkaars? Brian McFadden lijkt genoeg drive te hebben voor de eerste optie.