Eén saai nummer van 39 minuten

Het had, eerder al, zo mooi kunnen zijn. Na enkele mindere platen, waaronder de zwanenzang A New Morning, ging Suede in 2003 logischerwijs en onherroepelijk ter ziele. Een jaar later probeerden zanger Anderson en oorspronkelijk gitarist Bernard Butler het samen weer goed te maken. Na tien jaar terug als creatief muzikaal duo. Ze doopten hun nieuwe collectief The Tears en maakten een album met redelijke, maar niet echt veelzeggende, popmuziek. Inhoudsloos? Ach, zover zou ik niet willen gaan. Maar toch, je verwacht veel meer wanneer een dergelijk belangrijk popduo de handen weer ineen slaat. Een nieuw Suede-album bijvoorbeeld? Eigenlijk, diep van binnen, is het antwoord daarop ja.

~

En dan gaat het mis. De voormalige zanger van die band probeert het ineens helemaal alleen. Althans, hij zoekt er voor een paar nummers wel een tweede songwriter, annex producer (Fred Ball) bij, maar noemt het toch een soloalbum. De eerlijkheid gebiedt te zeggen; het ís gedurfd. Het kan echter ook goed uitpakken. Neem de soloplaat van Jarvis Cocker (voorheen Pulp); die was zeker geslaagd te noemen. Dit geldt niet voor Brett Anderson. Waar je al een beetje bang voor was, blijkt het geval te zijn: Anderson solo is helaas slaapverwekkender dan The Tears. Sorry, maar als je weet waartoe iemand in staat is, dan kún je gewoonweg geen genoegen nemen met een dergelijk solodebuut. De nummers klinken stuk voor stuk plichtmatig, aalglad en absoluut niet spannend. Nergens spettert het, nergens kriebelt het. Je hoort erg veel goedkope knutselinstrumentjes, je hoort erg weinig ziel. Teksten zijn inspiratieloos: “I am the needle, you are the vain. This is the moment, that words can’t explain.” Schrijf dán niks, zou Hans Teeuwen zeggen (en ik denken).

Eeuwig eentonig

Dit album bestaat uit eeuwig eentonige midtempo songs die qua ritme perfect in elkaar lijken over te lopen. Maar daardoor wel als één saai nummer van ongeveer 39 minuten klinken. Af en toe hoor je iets bekends. En als je dan tot je grote schrik moet bekennen dat het op fucking Robbie Williams lijkt (One Lazy Morning), dan kun je in een tijd, waarin bandreünies als overrijpe appels uit de boom vallen, echt nog maar één ding hartgrondig hopen. En vervolgens vanuit het diepst van je ziel meebrullen: “We’re so young and so gone. Let’s chase the dragon, from our home!”