Een schipper zonder heimwee

Het begon in het donker met een galmende gitaar. Vol overtuiging zette Dylan ‘Things Have Changed’ in, zijn wrange monoloog over ‘a worried man with a worried mind’. Aangedreven door stuwende gitaren vervolgde hij met een doorleefde uitvoering van het haat-liefdeslied ‘She Belongs to Me’. Met veel gevoel zong Dylan de enigmatische tekst, en met lang uitgerekte noten bewees hij dat zijn stem, eens het machtigste instrument in de popmuziek, nog altijd tot veel in staat is.

Klassiekers en slepende ballads
Een ander hoogtepunt was het nieuwe arrangement van ‘Tangled Up in Blue’. Dylans vertelling over het leven en de liefde was sterk vertraagd, waardoor hij de regels gebroken over de muziek verdeelde en de tekst bracht als een kort verhaal. Het herschreven slotcouplet kon (met enige fantasie) als een laatste eerbetoon aan zijn collega Lou Reed opgevat worden:

‘Some of them went up on the mountain,
Some of them went down under the ground.
Some of their names were written in flames,
And some of them, well they just left town.’

Er volgden opzwepende versies van ‘Pay in Blood’ en ‘High Water’, maar het optreden boette gaandeweg iets aan zeggingskracht in. Dat had er ook mee te maken dat Dylan steeds vaker plaatsnam achter zijn keyboard. Daar had hij zelf merkbaar plezier in, maar zijn gepingel in het hogere register was  – licht uitgedrukt –  niet altijd een toegevoegde waarde. Bovendien liet hij zijn uitstekende leadgitarist Charlie Sexton zo weinig ruimte om te gloriëren.

Ook de liedkeuze was niet altijd even gelukkig. Een drietal slepende ballads van recente albums volgde elkaar op; ‘Spirit on the Water’, ‘Scarlet Town’ en ‘Soon After Midnight’ halen het nu eenmaal niet bij klassiekers als ‘Tangled up in Blue’ en ‘Simple Twist of Fate’. Gelukkig bracht de carnavaleske, eindeloos repeterende gitaarriff van ‘Long and Wasted Years’ het publiek weer even in beroering; ook speelde de band nog een stemmige uitvoering van ‘Forgetful Heart’, compleet met viool en contrabas.

Hij zal doorgaan
Zo werden hoogtepunten afgewisseld met mindere momenten. Een gevarieerde avond was het zeker, met verstilde ballads en opzwepende rockers, onstuimige blues en ritmisch banjogeweld. Dylans zang en toetsenspel zullen niet iedereen bekoord hebben, maar hij kan nog altijd putten uit het rijkste oeuvre in de popmuziek – ook wanneer hij het eeuwige ‘Like a Rolling Stone’ eens een avondje rust gunt.

We mogen dankbaar zijn dat de 72-jarige kapitein van de Never Ending Tour nog altijd geen tekenen van heimwee naar het vasteland vertoont. Oudere én jongere muziekliefhebbers krijgen de kans een van de grootste kunstenaars van de twintigste eeuw levend aan het werk te zien. De schipper mag allengs norser worden, zijn bemanning volgzamer, maar deze Vliegende Hollander vaart zijn eigen koers, ongedeerd door kritiek of applaus, tot het uur dat Dylans schip zijn Laatste Haven binnenvaart.