Zachtjes zoeven over de snelweg

Het is niet voor iedereen meteen duidelijk waar de naam van deze muzikant vandaan komt. Blaudzun is niet bepaald een alledaagse naam. Als je geen kenner bent van de wielersport zal het je dan ook niet direct iets zeggen. Maar Blaudzun heeft zijn naam ontleend aan een onbekende Deense wielrenner. Dat je het maar even weet.

Maar het verhaal van dit debuutalbum van de Nederlandse singer-songwriter Johannes Sigmond – zoals Blaudzun eigenlijk heet – is in dit licht zelfs nog vreemder. Blaudzun brengt met deze plaat een speciale collectie liedjes die oorspronkelijk bedoeld is als een soundtrack voor nachtelijke autoritten.De muziek van Blaudzun wordt ook wel vergeleken met artiesten als Coldplay, Ane Brun, Arcade Fire en Ryan Adams. In principe komt dat dus in dit geval neer op rustige luisterliedjes met gitaarbegeleiding en strijkers op de achtergrond. De liedjes over moeizame liefdes en anderszins moeizame relaties worden gedragen door de breekbare stem van Johannes Sigmond die ideaal lijkt voor dergelijke thema’s. De akoestische nummers ademen een zekere melancholie uit die echter nooit zwaarmoedig wordt. Dit komt onder meer door enkele lichtvoetigere nummers als het te korte nummer Resident. Maar vooral omdat de schoonheid van bepaalde nummers – zoals bijvoorbeeld Higher Ground – je nu eenmaal niet droevig kúnnen stellen. Daarvoor is het soms simpelweg teveel genieten. En tenslotte komt er bij nummers als Loveliesbleeding dan opeens weer een iets meer up-tempo drum bij waardoor het geheel net weer de zwaarste depressie ontstijgt.

Nachtelijk rit

De sfeer van het album is misschien even wennen. Maar als je eenmaal midden in de nacht deze cd in je autootje afspeelt, terwijl je over een verlaten snelweg zoeft, zak je langzaam weg, op de automatische piloot. En voor je het weet heb je je eindpunt bereikt. En het enige waar je dan nog naar verlangt, is de lange weg terug met dezelfde cd in de speler.