Muziek / Album

Aangemoedigd

recensie: Bill Fay - Life is People

Hoe kan het toch verkeren. Als artiest maak je begin jaren zeventig twee uitmuntende albums. Je wordt verguisd, je wordt door de platenmaatschappij ontslagen, je raakt in de vergetelheid. Later worden je albums cult-klassiekers. Tientallen jaren later verschijnen er heruitgaven. En nu krijg je je kans met een nieuw album. Bill Fay overkwam het.

Natuurlijk zijn er hele volksstammen die Bill Fay, die in 1970 debuteerde, niet kennen. Er zijn vele liefhebbers van folk, rock en roots-muziek die nog steeds niet weten wie Fay is. Toch zijn er ook vele muzikanten en liefhebbers die zijn kleine oeuvre al jaren koesteren als een groot, goed bewaard geheim. Laten we hopen dat aan die geheimzinnigheid met de release van dit nieuwe album Life is People een einde mag komen, nu Bill Fay nog onder ons is. Hij heeft een tweede kans gekregen, doordat producer Joshua Henry – na beluistering van de albums uit de collectie van zijn vader – hem bewonderde en hem opzocht om hem uit zijn teruggetrokken leven te halen. Bij eerste beluistering van het album is al duidelijk dat de man de magie nog zeker niet verleerd is. En alleen dat is al winst, als je bedenkt dat hij ruim veertig jaar geen album uitbracht.

Verschuiving
Bill Fay schuift met zijn nieuwe album op in de richting van artiesten als Randy Newman. Zijn stemgeluid is een heel stuk gezakt in die veertig jaar. De bombastische folk waarvan hij zich op zijn eerste album bediende en de wat meer experimentele rock van zijn tweede plaat hebben plaatsgemaakt voor een benadering achter de piano. Een rijk georkestreerde begeleiding en ook elektrische gitaargeluiden zijn hem niet vreemd. Luister bijvoorbeeld naar ‘Empires’ en we horen een mengeling van alle stijlen die Fay op zijn voorgaande albums gebruikte en dat verrijkt met wat hij in 2012 weet toe te voegen.

Elk nummer van dit nieuwe album klinkt doorleefd. Fay is natuurlijk een artiest met een verhaal en een leven in zijn rugzak. Enige religieuze uitingen zijn hem niet vreemd. ‘Jesus, etc.’ en ‘Thank You Lord’ zijn goede voorbeelden van een gelovig mens die zijn overtuiging in muziek weet te vangen zonder aanbidderig of vroom te zijn. Het is een moment van dankbaarheid dat is vastgelegd  in  ‘Thank You Lord’. Ook als we andere liedjes dieper beluisteren horen we referenties naar zijn overtuiging, maar dan meer doorspekt met andere onderwerpen.

Respect
In de albumopener ‘There is a Valley’ horen we een Fay die zingt met veel invloed van Bob Dylan. De zang als praten kennen we vooral van Dylan, maar Fay wisselt het al met zingen in de melodielijnen, zodat de vergelijking niet helemaal opgaat. Direct is opvallend dat het spectrum van instrumenten behoorlijk rijk is, net als op zijn eerdere albums. Orgel, strijkers, gitaar, drum, percussie, piano; het komt allemaal voorbij. Het op de voorgrond tredende cellospel in ‘Never Ending Happening’ geeft het gevoel van kamermuziek, terwijl ‘This World’ een lied van Tom Petty zou kunnen zijn: zo lekker pop/rock als het maar kan. Al heeft Fay hier ook een tikje van het nasale van Neil Young te pakken.

Life is People herbergt de muziek van een artiest die naast zijn vroege invloed van folk en rock de hele muziekhistorie tussen toen en nu in zijn mars meevoert en die een nieuw hoofdstuk toevoegt. Bill Fay is onder aanmoediging van Joshua Henry, die tekent voor de productie, er in geslaagd om een hedendaags album af te leveren met respect voor het verleden. Laten we hopen dat dat respect gedeeld wordt en hij het succes oogst dat hij verdient. De grootste verdienste van de samenwerking is het feit dat het album toegankelijker is dan het vroege werk, gebruikmakend van alle elementen die Bill Fay bijzonder maken.

8WEEKLY MediaPlayer