Geen onverwachte uitspattingen maar gewoon goed

Zo’n twintig jaar geleden werd muziekminnend Nederland verblijd met een droomdebuut én een prachthoes van de band Bettie Serveert. Amerika gooide de grenzen wijd open voor deze Nederlandse band en de bekende hoes met speelgoedhond is inmiddels befaamd. Bettie Serveert is daarna gelukkig geen ééndagsvlieg gebleken en weet zich al die jaren uitstekend te handhaven in de bovenste regionen van de Nederlandse alternatieve popmuziek. Met het laatste wapenfeit Oh Mayhem! brengen ze alweer hun 10e album uit.

Op Oh Mayhem! gaat de band verder waar het bij voorganger Pharmacy of Love was gebleven. Het eindresultaat is energieke, puntige rock met diverse ‘catchy’ songs, vaak voorzien van een stekelig scherp randje. Versterkers mogen weer helemaal open worden gezet en alle vier de bandleden verkeren in bijzonder goede doen. De samenstelling wijkt daarbij op één positie af van de beginformatie: de drummer. Juist deze drummer (Joppe Molenaar van Voicst), zorgt, net als op de voorgaande plaat, voor een energieke injectie die zeker ook live een extra dimensie aan de band geeft. De ritmetandem gooit namelijk flink wat olie op het vuur. Wat dat betreft is het ingetogen indie geluid wat meer naar de achtergrond verdwenen en slaat de klok wat meer uptempo rock.

In het kader van hun twintigjarig bestaan heeft Bettie Serveert vorig jaar het album waar het allemaal mee begon, Palomine, diverse keren integraal gespeeld (o.a. op Parkpop en in Paradiso). Hieruit bleek nog eens hoe goed en uniek dit album is. Muziek én hoes van Palomine zijn wat dat betreft ongeëvenaard gebleven. Het is duidelijk dat de magie van het debuut er niet meer is, en ook niet meer terug zal komen. Het weerhoudt deze muzikanten er niet van om onverstoord en geïnspireerd hun eigen muziek te blijven maken. En dat doen ze bijzonder goed. Het lijkt er zelfs op dat naarmate Bettie Serveert ouder wordt, de band juist jeugdiger, frisser en gedrevener klinkt.

Is er dan verder niets aan te merken op Oh, Mayhem! ? Jazeker wel. De plaat kent namelijk geen echte uitschieters of onverwachte uitspattingen. Het is allemaal aan de veilige kant, bovendien duurt de totale plaat slechts 35 minuten en is de gemiddelde duur van de nummers korter dan drie minuten. Juist daarom is het ook moeilijk te begrijpen waarom verschillende nummers afgekapt worden. Waarom het geluid wegdraaien, net op het moment dat de gitarist op stoom begint te komen? Zo ook in het laatste nummer, en dat levert toch een anticlimax op. Jammer.

Oh, Mayhem! betovert niet, maar is wel een steengoed album van een band die zich na twintig jaar gewoon blijft doorontwikkelen. Laat maar komen dat elfde album.