Bettie Serveert

Ontsproten uit de Arnhemse kunstenaarsscène stapte de band tien jaar geleden na een goed ontvangen debuut de oceaan over en werd een geliefde gast in de States. Dat is eigenlijk in een notendop het verhaal van Bettie Serveert, want elke plaat werd goed ontvangen en elke keer speelden ze in Amerika. Zo zal het ook gaan voor de promotie van Attagirl. De enige echte verandering in de loop der jaren zijn de drummerwissels. Voor deze plaat gebruikte Bettie Serveert er drie, waaronder oud-Metal Molly-drummer Gino Geudens. Opvallend is wel de steeds prominentere positie voor Carol van Dijk. Ook op Attagirl staat ze voorop de hoes, terwijl Bunskoeke en Visser met de gastmusici aan de binnenkant mogen poseren. Voor de rest is het het oude vertrouwde.

Kleine spannende veranderingen

Attagirl voegt iets toe aan het oeuvre, omdat er zo nu en dan veranderingen in de muziek te horen zijn. De kleine spannende veranderingen die Berend Dubbe graag had gezien bij zijn band, komen nu langzaamaan naar voren. Bijvoorbeeld in het met samples en loops ingekleurde en dansbare Versace. Voor de rest komen de veranderingen minder duidelijk naar voren en is er sprake van een heel consistent album, met zo hier en dan een uitschieter. Er is weer genoeg hartzeer voor Van Dijk om de luisteraar keihard te raken. Bijvoorbeeld in het schitterende en nagenoeg akoestische You’ve Changed, een nummer dat zelfs het niveau van Palomine of Lamprey had verhoogd. Op deze plaat heeft Peter Visser een stapje terug gedaan, want zijn kenmerkende en fijne solo’s zijn minder prominent aanwezig, maar waar hij aanwezig is toont hij zich de meester. Voor de rest is, op de single Attagirl na, vooral de opener Dreamaniacs een uitermate sterke song.

Toevoeging aan de Nederlandse muziekgeschiedenis

Het album is over het algemeen zo krachtig dat het laatste nummer Lover I Don’t Have To Love, een cover van Bright Eyes, totaal overbodig is. Al doet het geen afbreuk aan de plaat, het voegt niet echt iets toe. Het zou zo een nummer uit de pen van Van Dijk kunnen zijn, want de Betties halen dat niveau zonder moeite. En ze bewijzen dat eens te meer op het zevende album. Ze doen opnieuw waar ze goed in zijn: ijzersterke indie-songs schrijven. Dat de band zich nog steeds in de clubs moet bewijzen is eigenlijk vreemd. De band moet eigenlijk op handen worden gedragen. Want Attagirl is een hele fijne toevoeging aan de Nederlandse muziekgeschiedenis.