Familievriendelijke pianopop

Het uiteindelijke resultaat van Songs for Silverman is heel anders dan Folds twee jaar geleden voor ogen had. In eerste instantie zou het een echte soloplaat worden, Ben op piano en voor de rest niets. Halverwege het schrijfproces werd het hem duideljk dat hij dit niet wilde, mikte het overgrote deel van de nummers de prullenbak in en positioneerde twee kennissen op drum en bas. Resultaat: een prachtige, vol klinkende cd. Op Songs for Silverman gaat Folds door op de muzikale weg die hij jaren geleden heeft ingeslagen: hij maakt nog steeds prachtige, vrolijke pianopop, schrijft nog steeds droogkomische en cynische teksten en zijn stem klinkt nog even oprecht als in zijn begindagen. Het klinkt als een kruising tussen Keane en Randy Newman: heerlijke up-tempo luistermuziek met prachtige pianopartijen en teksten die zo kinderlijk eenvoudig maar treffend zijn dat je wenste dat je ze zelf bedacht had.

Volwassen

Wat opvalt aan de teksten, behalve de gebuikelijke humor, is de vaderlijke toon. Op volwassen manier spreekt Folds in de opener Bastard de jeugd aan en vraagt zich af waarom ze zich voordoet als volwassen wereldkenners die op hun twintigste al nergens meer voor openstaan. Dat de man zijn humor nog niet heeft verloren, is te horen in de prachtige ode aan zijn dochter, Gracie (een van de twee nummers die Folds niet de prullenbak in heeft gedeponeerd). Met veel knipoogjes en glimlachjes weet hij de luisteraar’s emoties te beroeren, zonder ergens sentimenteel te worden. Ja, het familieleven doet Folds goed. Ook prachtig is Late, dat Folds’ afscheid is van Elliot Smith, de getalenteerde singer-songwriter die in 2003 overleed.

Prachtige arrangementen

Van Bastard tot aan de meeslepende afsluiter Prison Food, Songs for Silverman verveelt geen seconde. Elk nummer zit vol prachtige melodieën en prachtige arrangementen. Het klinkt heel vertrouwd en bekend maar aan de plaat zit veel originaliteit en een heel eigen karakter. Bij elke luisterbeurt wordt Songs for Silverman mooier en hoor je hoe de nummers muzikaal echt goed in elkaar zitten. Het is een plaat die zelfs bij de meest duistere zielen wel een glimlach op het gezicht kan toveren, eentje die je jongere zusje en je vader ook mooi zullen vinden. Het moge duidelijk zijn: Ben Folds is terug, en hoe!