Internationale allure

Bart Oostindie is voor velen een onbekende. Voor ingewijden draait deze sympathieke Limburger echter al weer een tijdje mee als (sessie-)muzikant. Drie jaar geleden deed hij van zich spreken met zijn eerste solo-ep Grandson. Deze eerste proeve van bekwaamheid krijgt nu een vervolg met zijn debuutalbum Welcome to the Costume Ball. De vergelijking met Nick Drake dringt zich direct op als je naar dit aangename album luistert.

Bart Oostindie studeerde gitaar aan het conservatorium in Maastricht en Amsterdam. Na zijn opleiding speelde hij in een aantal bandjes voordat hij zijn geluk ging beproeven als soloartiest. Op het debuut van de band Mo’Jones uit 2002 speelde Bart niet alleen gitaar maar zong hij ook. Later speelde hij ook in de lounge/funk-formatie Down South. Als sessiemuzikant vind je hem regelmatig terug bij artiesten als Sherry Dyanne en Arno Adams. Verder maakt hij deel uit van het duo Swingkings.

Belofte waargemaakt
In 2005 wint Bart met zijn Grandson de Alfa Award, een competitie van het programma De Muziekfabriek van L1 TV (de lokale tv-zender van Limburg). Door de jury wordt hij overladen met superlatieven als ‘prima muzikaal verhaal in alle opzichten’, ‘mooie gevoelige zuivere stem’ en ‘overtuigend gebracht’.

Met Welcome to the Costume Ball beperkt Bart zich niet alleen tot het singer-songwritergenre en de stijl van Nick Drake. Invloeden uit roots, folk, jazz en blues sieren dit debuut. Heel af en toe klinkt ook een snippertje Steely Dan door. Een met strijkers ondersteund ‘Little Lullaby’ geeft zelfs een beetje een kamerorkest-gevoel. De belofte die Bart was ten tijde van Grandson maakt hij met dit debuutalbum waar; hij biedt een afwisselend palet van sterke, overtuigende composities.

Kwaliteit

De oud-labelgenoot Shannon Lyon kennen we onder andere van zijn prachtige albums dHarma en Wandered. Hij is het die met zijn karakteristieke stem het ruwe randje verleent aan de song ‘Nothing More’. Het brengt de compositie net even wat meer onder de aandacht van de luisteraar. Een onvermijdelijk cover van Nick Drake krijgen we met ‘Day Is Done’. Niet onverdienstelijk, maar het zet het origineel niet in de schaduw. Dat is ook geenszins de bedoeling, het is meer een eerbetoon aan Drake en een erkenning van de invloed van deze grote singer-songwriter. Een gooi naar een echt Drake-nummer doet Bart zelf met de openingssong ‘I Long’. Je hoort als het ware de meester doorklinken in de leerling. Het hierop volgende ‘Welcome to the Custome Ball’ is gewoon een heerlijke behaaglijke song en de terechte drager van de albumtitel. Het behoort door zijn pakkende tekst tot een van de herkenningspunten van het album en nodigt uit tot meezingen. Net als de single ‘1,2,3’ met het zinnetje ‘1,2,3 I’m in Love‘.

Welcome to the Custome Ball is een album dat door zijn afwisseling niet snel zal vervelen en na zo’n vijftien draaibeurten nog steeds boeiend te noemen is. Vooral dat laatste verraadt de kwaliteit van de plaat. Bart Oostindie verdient het om verder gehoord te worden dan binnen het Limburgse land. Welcome to the Costume Ball heeft voldoende internationale allure om tot ver over de landsgrenzen beluisterd te worden.