In nevelen gehulde waanzin

Volgens gitarist Michael Gibbons – samen met zijn broer John verantwoordelijk voor de gitaarpartijen – is het album gemodelleerd naar het alchemistische principe van de Quintessence: een concept, uitgewerkt door de zestiende-eeuwse occultist Paracelsus. Zonder in obscure details te verzanden, betekent dit zoiets als less is more. Op Peace on Venus brengt Bardo Pond hun muzikale expressie terug tot de essentie, met de intentie dat dit een maximale luisterervaring oplevert. Van samengebalde energie is inderdaad sprake op dit imposante, bevreemdende album.

Supersonische juggernaut
Het lome openingsnummer heeft de treffende titel ‘Kali Yuga Blues’. De mensheid bevindt zich volgens meerdere hindoeïstische teksten in de fase Kali Yuga, waarin de mensheid het meest verwijderd is van de godheid. Dit duistere tijdperk verdient een mineurstemming. Maar zoals zangeres Isobel Sollenberger het in een melancholisch optimisme mompelend verwoordt: ‘It’s gonna be allright…’. De repeterende, trippy gitaaruitspattingen zijn hier overigens bijzonder fraai en van een bijna onaardse kwaliteit.

Het zwaartepunt en centrum van de plaat is het overweldigende derde nummer ‘Fir’, waarin psychedelische rock een bovennatuurlijk huwelijk aangaat met doom en drone. Dit ijzersterke nummer is een van de fijnste brokken gelukzaligheid ooit op plaat vastgelegd. Het verbrijzelt alles op zijn pad en laat iedereen uitgeput, maar voldaan achter. Gelukkig krijgt de luisteraar vervolgens een beetje rust met het ruim tien minuten durende ‘Chance’. Een rustig voortkabbelende jam (met fluit!) die in een gelaten tempo toewerkt naar een allesverzengende apotheose. Het afsluitende ‘Before the Moon’ gaat zo mogelijk nog een stapje verder en keert de gehele microkosmos binnenstebuiten.

Heksenbrouwsel
Peace on Venus is live opgenomen (in thuisstudio ‘The Lemur House’) en dat is te horen. Het geheel zit prettig losjes in elkaar. Soms lijkt het alsof ze er net ‘naast’ zitten, maar in het gedrogeerde universum van Bardo Pond valt alles precies op zijn plek. Het fijnbesnaarde vijftal klinkt niet gelikt en modern, eerder archaïsch en primitief – in de goede zin van het woord. De uitgesponnen improvisaties op Peace on Venus lijken zowel geworteld in de hedendaagse satanisch geïnclineerde doom-metal van Electric Wizard en Esoteric als de idiosyncratische jazz van Sun Ra en de mystieke, kosmische jazz van Alice Coltrane en Pharoah Sanders (op een recent verschenen EP staat een cover van diens ‘The Creator Has a Master Plan’). Er borrelt van alles in de heksenketel die Bardo Pond heet en met dit hypnotiserende album zullen ze ongetwijfeld nieuwe zieltjes voor hun cultus winnen.