Opmerkelijk eerbetoon

Al ruim tien jaar grossiert Arbouretum in eigenzinnige, met folk en psychedelica doordrenkte rock. Hun met natuurmystiek omgeven muziek – met songtitels als ‘Waxing Crescents’, ‘Pale Rider Blues’ en albumtitels als Rites of Uncovering – is vaak bijzonder laid-back en loom. Op hun vierde plaat The Gathering (2010) komt de band wat steviger dan voorheen uit de hoek. Deze aanpak, vergelijkbaar met de stonerrock van de band Dead Meadow, gaat ze zeer goed af.

Begin 2013 bracht Arbouretum de wat kalmere opvolger Coming out of the Fog uit, bij hun reguliere platenmaatschappij Thrill Jockey. Nu is er het volgende wapenfeit: de EP A Gourd of Gold, met daarop vier covers van Gordon Lightfoot, uitgebracht op het Britse platenlabel Lattitudes. Dit sublabel van Southern Records brengt veelal EP’s uit op gelimiteerd vinyl (en in beperkte oplage op cd). De platenhoezen zijn in huisstijl; sober, zonder opsmuk, met een minimum aan kleuren, maar altijd bijzonder fraai. Eerdere uitgaves zijn van uiteenlopende artiesten als Shit and Shine, Grails en Daniel Higgs. Recentelijk bracht ook Chelsea Wolfe op Lattitudes een EP uit, met daarop covers van de cult-band Rudimentary Peni.

Lightfoot
Arbouretum – wat zoiets betekent als ‘bomenverzameling’ – werd opgericht in Baltimore, aan de Noordoostkust van de Verenigde Staten, door zanger/gitarist David Heumann. De oerschreeuwen die veelvuldig in (stoner) rock zijn te horen, blijven bij Arbouretum uit. De ijle zang van Heumann doet meer denken aan Neil Young of Will Oldham (alias Bonnie ‘Prince’ Billy). Heumann werkte overigens in een eerdere band samen met muzikant en producer Paul Oldham, de broer van Will. Met A Gourd of Gold brengt Arbouretum een voor vele rockers onbekende artiest onder de aandacht.

In de jaren zestig schreef Gordon Lightfoot het hitgevoelige ‘Early Morning Rain’, dat vervolgens werd uitgevoerd door onder meer Bob Dylan, The Grateful Dead en Peter, Paul & Mary. Arbouretum geeft ‘Early Morning Rain’ een drastische, psychedelische herinterpretatie met veel galm en bezwerende zang. Begin jaren zeventig had Lightfoot commercieel succes met platen als Sit Down Young Stranger en Sundown, waarna zijn werk steeds meer richting makkelijk verteerbare middle-of-the-roadmuziek ging. In de liner notes van de EP noemt Arbouretum Gordon Lightfoot een begenadigd en ondergewaardeerd songwriter, waarbij zijn liedjes in de studio niet altijd goed tot hun recht kwamen.

‘Edmund Fitzgerald’
De parel van A Gourd of Gold – een referentie naar Lightfoots verzamelalbum Gord’s Gold uit 1975 – is het bijna 12 minuten durende ‘The Wreck of the Edmund Fitzgerald’: een bijzonder sfeervolle, epische ballade die vertelt over het onfortuinlijke lot van het schip uit de titel. Het vrachtschip de Edmund Fitzgerald verging in november 1975; alle 29 opvarenden vonden hun graf in de koude diepten van Lake Superior. Het nummer stond in 1976 hoog in de Amerikaanse hitlijst – volgens Gordon Lightfoot behoort het tot zijn beste werk.

Gezien de beperkte verkrijgbaarheid van dit kleinood doen geïnteresseerden er verstandig aan om niet te dralen en zich te spoeden naar de lokale platenzaak. Uitgaves van het platenlabel Lattitudes zijn ware hebbedingetjes.