Onvoorwaardelijke liefde en een piano
Weinig muziekliefhebbers zullen het zich niet meer kunnen herinneren. Aan het begin van het nieuwe millennium was daar ineens, te midden van alle commerciële R&B, een jonge vrouw met het nummer Fallin’. Het was Alicia Keys. Ze groeide, als dochter van een Italiaanse moeder en een Jamaicaanse vader, op in de wijk Hell’s Kitchen in New York. Op haar zevende begon ze met pianospelen, waarbij Chopin haar favoriet was. Met haar eigen nummers is ze vooral een hedendaagse, vrouwelijke Stevie Wonder: ze bezingt, zichzelf begeleidend met haar piano, intens en passioneel de liefde en het leven. Na de single Fallin’ volgden de succesvolle albums Songs in A Minor (2001), The Diary of Alicia Keys (2003) en daarnaast nog Alicia Keys – Unplugged (2005). Negen Grammy Awards en vele Billboard noteringen later volgt in november 2007 haar derde studioalbum: As I Am. En dat album verdient zonder twijfel hetzelfde succes.
De single die het album in september 2007 voorafging, No One, geeft direct een prachtig beeld van het hele album. Onvoorwaardelijke liefde bezongen met een doorvoelde stem en begeleid door een aanstekelijke mix van soul en R&B. Ook de rest van As I Am is gevuld met kabbelende, frisse liedjes. Hoewel ze alle nummers voornamelijk zelf heeft geschreven, heeft ze wel degelijk met anderen samengewerkt. Met Kerry Brothers Jr. bijvoorbeeld, die haar ook met de productie van The Diary of Alicia Keys hielp. Verder zingt ze een nummer met John Mayer. Maar ook de tegenwoordig bijna onvermijdelijke naam van Linda Perry (Pink, Christina Aguilera) duikt op in het boekje.
Eeuwig positief en passioneel
~
Kenmerkend voor Alicia Keys is dat ze met vrijwel al haar liedjes de positieve kant van het leven en dan vooral de liefde benadrukt. Zo ook met haar nieuwe album As I Am. Meer dan de helft van de nummers gaat over een bijna euforische vorm van liefde (bijvoorbeeld Wreckless Love en Teenage Love Affair). Niets kan het stukmaken, zo intens voelt het volgens Alicia. En dat weet ze met haar stem en opbouw in de muziek over te brengen. Maar ook als het leven tegenzit, zal Alicia nooit kwaad worden. Zelfs de vervelende kanten van het leven worden als positieve lessen gezien (Lesson Learned). En als het echt misgaat dan wordt zelfs dat integer en berustend, maar tegelijk intens bezongen (Where Do We Go From Here).
In die zin is As I Am een voortzetting van haar eerdere albums. Haar teksten en thema’s, haar stem en haar melodieën zijn nagenoeg hetzelfde gebleven. En toch is er iets anders. Er is sprake van een kleine verschuiving in de muzikale begeleiding.
Karamelsaus met hagelslag
Op haar nieuwe album klinkt Alicia meer als een frontvrouw met haar band, in plaats van een meisje met een piano dat toevallig wordt begeleid door andere instrumenten. De nummers worden iets minder gedragen door de piano dan op haar vorige albums. Op dat punt gaat het helaas niet altijd goed. De vaak met de computer geprogrammeerde drum is kunstmatiger en holler dan eerder: minder sprankelend en minder geïntegreerd in de rest van de muziek. Dit doet soms afbreuk aan de kabbelende en liefdevolle stem van Alicia. Zij is als het ware het muzikale equivalent van een warme, stroperige karamelsaus. Daarbij zijn de goedkoop klinkende computer beats een soort hagelslag. Sommige luisteraars houden misschien van hagelslag. Ik persoonlijk niet.
Dit is echter wel een minimale tegenvaller. Een minpuntje dat voor anderen misschien juist een pluspunt is. Net als het feit dat de stem Alicia iets doorleefder klinkt dan eerst. Soms is haar stem net te schor en hees of haalt ze een noot maar net.
Deus ex machina
Maar haar ziel en passie klinkt door in alles wat ze zingt en maakt direct korte metten met ieder punt van kritiek dat ik kan aandragen. Als een ware ‘deus ex machina’, als een engel die plotseling verschijnt om alle problemen op te lossen, komt Alicia Keys wederom orde op zaken stellen binnen haar genre. Ze gelooft in echte liefde en dat splijt dwars door alle huidige R&B en pop over gemakkelijke seks, vreemdgaan en wraak. Het is alsof de tot ellende bezongen wereld met haar typerende ‘sterke vrouwen’-soul ineens weer kleur krijgt. Dat is zo heerlijk dat ik de hagelslag drums er dan maar voor lief bij neem.
