Muziek / Album

Nieuwe zanger brengt niet de gewenste impuls

recensie: Alice In Chains - Black Gives Way To Blue

.

Net als Nirvana werd Alice In Chains in 1987 opgericht. Maar ondanks het redelijk succesvolle nummer ‘Would?’ bereikt Alice In Chains nooit het succes van jaargenoot Nirvana. Het album Dirt wordt algemeen als de beste plaat van Alice In Chains beschouwd. Als je dat album vergelijkt met Nirvana’s Nevermind, snap je waarom Alice In Chains nooit de sprong naar het grote publiek heeft kunnen maken. Ze missen de mystiek en spanning die rond Nirvana wel heerst.

Nieuwe zanger
Nadat zanger Staley aan een overdosis verdovende middelen was overleden, komt de band op het nieuwe album met een nieuwe zanger op de proppen. William DuVall dient de hardcore fans van de band te overtuigen van zijn kwaliteiten. Is dit het einde van de in de underground grungescene toch wel gewaardeerde band? Of zorgt de nieuwe inbreng voor een positieve impuls richting roem en algemene erkenning?

De nieuwe zanger William DuVall houdt zich in ieder geval goed staande. Het feit dat gitarist Jerry Cantrell altijd al de tweede stem van de band verzorgde, maakt het verlies van Staleys stemgeluid minder opvallend. DuVall moet niet honderd procent van de zang vervangen, maar slechts vijftig procent. Dat scheelt natuurlijk behoorlijk op de impact die een zangerwisseling doorgaans kan betekenen. Maar aan de andere kant is het ook niet de doorslaggevende positieve impuls waar we op hadden gehoopt.

~

Ongeïnspireerd
Veertien jaar na hun vorige studioalbum bouwen de bandleden van Alice In Chains gewoon verder op de fundamenten van weleer. Er zit hooguit wat meer afwisseling tussen de nummers op het album dan voorheen. Maar ook de liedjes zelf zijn gevarieerder opgebouwd. Ze zijn diverser qua stijlen, zoals verderop wordt aangegeven middels de vergelijken met Jethro Tull en R.E.M.  Ook zijn de composities van de nummers zelf afwisselender. Ze wisselen intern van tempo en stijl. Dit is echter op een zodanig onhandige wijze en rommelig gedaan, dat we hier eerder van wisselvallig dan van afwisseling kunnen spreken. Na bijna anderhalf decennium afwezigheid zou je iets meer inspiratie en standvastigheid verwachten. Black Gives Way To Blue komt echter grotendeels ongemotiveerd over. De eerder genoemde spanning die een band als Nirvana wel in zijn muziek stopte, lijkt hier te verzanden in verveling en routineus handelen. En daar waar nummers veelbelovend starten, gaan ze al snel over in voorspelbare middenstukken en finales.

Daarnaast lijken deze nummers hun verrassende element voornamelijk te danken te hebben aan andere bands. Het motto ‘beter goed gejat, dan slecht bedacht’ lijkt hier opgeld te doen. Zo klinkt de opening van ‘Last Of My Kind’ verdacht veel op een nummer dat door Jethro Tull bedacht zou kunnen zijn. En het daarop volgende nummer  ‘Your Decision’ zou niet misstaan op een album van R.E.M. Maar ook de associatie met Yes komt op (denk aan het album Fragile en met name het nummer ‘Roundabout’). Jammer dat Alice In Chains deze aanvankelijk verrassende geluiden niet door weet te zetten in spannende composities. Het album komt erg plichtmatig en ongeïnspireerd over.

Zet bij het voorgaande ook nog eens de zwak uitgevoerde ballads zoals de titelsong ‘Black Gives Way To Blue’, en je weet meteen waarom Alice In Chains nooit het grote publiek heeft weten te bereiken. En dat ze dat met dit album wederom niet zullen doen. De donkere underground maakt ook nu weer geen plaats voor de hemelsblauwe luchten van het publieke succes.