Toeristische route door de muziekgeschiedenis

Adam Green maakt in razend tempo albums die allemaal verschillend van elkaar zijn. Waar hij met zijn oude band The Moldy Peaches lo-fi maakte, klonk zijn tweede solo-album Friends of Mine nog het meest als Frank Sinatra begeleid door een strijkersensemble. Op de plaat daarna werden de strijkers vervangen door een band en zaten de liedjes vol rockinvloeden en tempowisselingen. Zijn nieuwe album is een minder grote breuk met zijn vorige werk dan we van de 24-jarige Green gewend zijn. Op Jacket Full of Danger maakt namelijk niet alleen de band opnieuw zijn opwachting, ook de strijkers zijn terug. Het samenvoegen van beide is een geniale greep geweest: de strijkers en de band vullen elkaar perfect aan en maken van Jacket Full of Danger muzikaal gezien de meest complete plaat van Green tot nu toe. Het album klinkt als een `best of both worlds’-combinatie tussen Green’s laatste twee albums.

Invloeden

Deze combinatie is de rode draad in de toeristische route die Jacket Full of Danger door de geschiedenis van de popmuziek neemt. Green laat zich bij het schrijven van zijn muziek vrij beïnvloeden door alle stijlen die hij mooi vindt. Dat klinkt misschien niet zo bijzonder, maar noem eens een album waarop zowel invloeden van psychedelische rock, Motown, Frank Sinatra, folk, country als indiepop te horen zijn. De plaat is gevarieerd en verassend, maar verliest nergens zijn samenhang. Bijna alle nummers zijn even goed en dragen bij aan de unieke feelgood sensatie die het album oproept. Hoogtepunten zijn de single Nat King Cole en een prachtige cover van Beat Happening’s Cast A Shadow.

Absurd, grappig en onbegrijpelijk

Adam Green verschilt nogal van de gemiddelde singer-songwriter. De persoonlijke ontboezemingen waar de meeste van zijn vakgenoten zo dol op zijn, vindt je bij hem niet terug. De teksten op Jacket Full of Danger zijn weer absurd, grappig en voor het grootste deel onbegrijpelijk, zij het minder grof dan vroeger. Green zingt zijn gekke verhaaltjes krachtiger dan ooit en zijn kenmerkende lage stem klinkt afwisselend als Frank Sinatra en Jim Morrison. Hoe vreemd ze ook zijn, Green’s teksten vragen erom meegezongen te worden. Er schuilt een vreemd soort bevrediging in het meezingen van idiote zinnetjes als:

“How many drugs does it take to find something to do?/Everybody it takes two”.

Luister Jacket Full of Danger en zing mee met Adam Green. Hij is een van de meest getalenteerde singer-songwriters van het moment en dit album is het beste wat hij tot nu toe gemaakt heeft.