Eenvoud die beroert en transcendeert
De muziek die Arnalds componeert is te horen in televisieseries en films zoals Broadschurch en The Hunger Games. Hier wordt de lading van de muziek vooral bepaald door wat je ziet. Vanavond niet. Hij speelt live de soundtrack van je eigen film. Naast nieuwe werken speelt Arnalds veel uit Broadchurch, maar ook nummers als Poland – omdat hij in Polen was toen hij het nummer schreef – en Old Skin.
Repetitieve schoonheid
Vanaf de eerste a die Arnalds aanslaat op zijn piano grijpt hij je bij de keel. De akoestiek in de zaal slaagt erin de kleinste subtiliteiten je moeiteloos te laten bereiken. De repetitieve melodieën zijn eenvoudig, maar worden verrijkt door de onderliggende, wisselende akkoorden die dezelfde melodie telkens anders laten klinken. Zo prachtig, dat je in ieder nummer opnieuw wordt meegezogen. Arnalds wordt bijgestaan door een strijkkwartet, twee hoorns een trombonist en elektronische samples. De nummers worden met uiterste zorgvuldigheid op- en afgebouwd, de dynamische spanningsboog is constant in beweging, waardoor het geen moment verveelt. Zelfs het orgastische hoogtepunt op driekwart van ieder nummer blijft een zintuiglijk genot. Het licht staat helemaal in dienst van de muziek en versterkt het op magische wijze.
Cross-over
Na een aantal instrumentale parels doen de vocalen van Arnór Dan zijn intrede. De fragiliteit in zijn stem en zijn Engelse uitspraak zijn enigszins ontluisterend, toch klopt het timbre van zijn geluid helemaal bij de sfeer van de muziek. Arnalds creëert met klassieke ingrediënten, popconventies en elektronische extases een aangename soundscape die makkelijk in het gehoor ligt. De onhandige maar hartveroverende intermezzo’s met het publiek zorgen voor een grappige noot. Zijn muziek leidt tot een intrinsieke zielsbegoocheling die immer voort mag blijven duren.
Onder de rook die de grote zaal van TivoliVredenburg is ingeblazen, vullen de lege stoelen zich met rustige, gewone mensen. Mensen die, als je beter kijkt, iets eigenzinnigs hebben, verbloemd excentriek zijn. Mensen die de zaal twee uur later met een serene glimlach in stilte verlaten. “Mooi”, zegt een jongeman bij de garderobe, “dat is het goede woord”. En de golvende klanken bleven nog lang nagonzen.
