Muziek / Album

Onopvallende beats zonder samples

recensie: 7L and Esoteric - DC2: Bars of Death

Het afgelopen jaar waren 7L and Esoteric voornamelijk in het nieuws door hun slepende ruzie met collega-muzikanten van het Def Jux-label. De heren namen zelfs de moeite om hun onderlinge geouwehoer voor het nageslacht vast te leggen. Diverse nummers werden er opgenomen om elkaar maar zo goed mogelijk onderuit te halen. Zo refereerde Vast Aire van het Def Jux label bijvoorbeeld aan 7L and Esoteric met de poëtische bewoordingen ‘bitch niggas’ en ‘nerd rap’. Ook beschuldigde hij de groep ervan optredens af te zeggen om zo een confrontatie met hem uit de weg te gaan. 7L and Esoteric reageerden al net zo volwassen door Aesop Rock van Def Jux, Gaysop Rock te noemen. En wat dacht je van de term ‘fatso’ voor Vast Aire. Doe maar ruig. Ik heb geen flauw idee waar deze ruzie vandaan kwam of wie er überhaupt op dit lumineuze idee kwam. Eerlijk gezegd interesseert het mij ook voor geen meter. 7L and Esoteric zijn namelijk terug met hun derde volledige album. Na Dangerous Connection, Soul Purpose en de EP Speaking Real Words is er nu DC2: Bars of Death.

~

Referenties aan de ruzie met Def Jux zijn niet tot nauwelijks te vinden op het album. Dat is in ieder geval iets, want echt verrassend of opvallend is DC2: Bars of Death niet te noemen. Opvallend is wel de zin op de hoes: “Original full length album, composed and performed by 7L en Esoteric”. Wauw: muzikanten die oprecht trots zijn op het feit dat ze zelf muziek kunnen maken, zonder te ‘lenen’ van anderen. Het resultaat van deze beats zonder samples is echter behoorlijk saai en vlak. Producer 7L wordt regelmatig bijgestaan door bassist Todd Spadafore, maar blijft desondanks steken bij slepende beats. Dit zou nog kunnen werken als Esoteric op de proppen zou komen met aanstekelijke en intelligente raps. Dit gebeurt echter zelden. Esoteric wil voornamelijk iedereen laten weten dat hij enorm goed is getuige de tracks Ring Music en Loud and Clear, naast vele andere nummers. Dat hij in feite niet zo goed is als hij zelf beweert, wordt bewezen door zijn gastrappers. Esoteric wordt door rappers als Celph Titled, Apathy en natuurlijk Lord Digga (ooit door Masta Ace geïntroduceerd) nota bene op zijn eigen album naar huis gerapt. Goede voorbeelden hiervan zijn de tracks Way of the Gun en That’s Right.

Gemiddeld

Toch ontstijgt Esoteric zo nu en dan het braggadocio-niveau en levert dan de meest creatieve en interessantste nummers van het album af. In eerste instantie denk je bijvoorbeeld bij het nummer So Glorious dat het geschreven is uit het perspectief van een pistool. Aan het eind van het nummer wordt echter duidelijk dat de destructieve wereld die hij beschrijft niet door een pistool ontstaan is, maar door de Amerikaanse vlag. Ook op het nummer Touchy Subject toont Esoteric zich van zijn goede kant door zij aan zij met Uno The Prophet te rappen over de plaats van blanken in hiphop. Inderdaad een gevoelig onderwerp voor velen. Ondanks deze uitschieters wil DC2: Bars of Death niet boven het gemiddelde niveau uitstijgen. Het is een aardig album, niets meer, niets minder. De fans zullen zeker niet teleurgesteld worden, maar ik ben bang dat ze in het Def Jux-kamp hardop zullen lachen om deze poging.