The Mourning After - Klein golfje

Leden van de band speelden toen ze jong (12) waren in de musical Roza op Broadway en een van hen was lang geleden zelfs het jongetje in de video van Burning Down The House van de Talking Heads. De jongens zijn echter hoorbaar gegroeid en hebben inmiddels een deal met Jägermeister over hun sponsoring. Die dingen zijn toch ook belangrijk in het leven. In 2001 kwam hun eerste langspeler Invitation to the Dance (2001) uit. Na die tijd heeft de band een periode beleefd die de diepste dalen en hoogtepunten van hun carriere vertoonde. The Mourning After schijnt zoiets te betekenen als “tegenstellingen” en is dan ook bedoeld als weerslag van deze periode.

Kentucky fried rock

De muziek van de band klinkt lekker. Het is de typische warme ‘Kentucky fried rock’ die we uit de VS zo goed kennen. Het is allemaal heel erg netjes geproduceerd en daardoor ook weinig origineel. Dat gezegd hebbende klinkt de muziek nog steeds lekker. Voorspelbaar, maar de muziek loopt lekker door. Een nummer als F.E. dat samen met Christian Machado van Ill Nino wordt neergezet is daar een goed voorbeeld van. Lekkere hardrock die stevig doorstampt. Het is stevig, maar ook rustig op zijn tijd. Een gepaste ingetogenheid af en toe zou echter niet slecht zijn, want aan een duidelijke opbouw ontbreekt het nog wel vaak, maar desondanks luistert het lekker weg.

Makkelijke emoties

Het is niet eenvoudig om de teksten van de band te verstaan. Gelukkig heeft ze de moeite genomen om ze in het boekje af te drukken. Daardoor kunnen we dus ook al snel tot de conclusie komen dat de teksten van 40 Below Summer niet echt een positief beeld van wereld schetsen. “Died, dissolve, I’m by myself” uit F.E. en “If I could give myself a new face / Maybe I could join the human race” uit Alienation zijn maar een paar willekeurige voorbeelden. Eigenlijk zijn alle teksten gebaseerd op hoe verschrikkelijk het leven hier is. Zware emoties maken makkelijke teksten als je het mij vraagt.

Niet speciaal genoeg

Bij de band mis ik zelf een beetje de grote lijnen. De muziek van 40 Below Summer heeft niet een echt eigen geluid en kan te veel worden uitgewisseld met heel veel bands die aan de andere kant van de oceaan rondlopen. Tijdens het draaien van de CD grijpt het album je daarom nergens echt aan. Na een aantal keren luisteren krijg je wel een band met songs als Monday Song bijvoorbeeld, maar echt origineel klinkt het zelden. De muziek ligt lekker in het gehoor maar is simpelweg niet speciaal genoeg om je echt te raken.

Klein golfje op een oceaan

De muziek van 40 Below Summer is niet vernieuwend. De teksten zijn negatief en de muziek is vergelijkbaar met veel andere bands. Dit doet echter niets af aan het feit dat het leuk in het gehoor ligt. De muziek zal me zelden storen, maar grijpt je daardoor ook nergens echt aan. Het klinkt misschien flauw maar zoals de band zelf als aangeeft over The Mourning After: “The good news is that it’s a new day – you can get up, get out, and get on with your life”. Dat doen we dus ook maar. Het is een leuk stukje muziek, maar niet meer dan een klein golfje op een oceaan.