Muziek / Album

Zingende acteur – schoenmaker, blijf bij je leest

recensie: 30 Seconds to Mars - This Is War

De naam van een band hoeft natuurlijk niet geloofwaardig te zijn. Het is tenslotte onmogelijk om in dertig seconden Mars te bereiken. Toch is er een band die zich zo genoemd heeft. Tegenover deze onrealistische bandnaam (30 Seconds to Mars) staat echter gelukkig wel geloofwaardige muziek. Zo ook op het recent verschenen derde studioalbum.

30 Seconds to Mars kreeg met haar tweede album A Beautiful Lie uit 2005 ook in ons land vaste grond onder de voeten. Het debuut had nog niet zoveel losgemaakt, terwijl het frontman Jared Leto toch weinig moeite zou moeten kosten om zijn band in de schijnwerpers te zetten. We hebben het hier ten slotte over een Hollywoodacteur die schitterde in films als American Psycho, Fight Club en Requim for a Dream. Jared Leto weigert echter zijn bekendheid als acteur in te zetten voor zijn muzikale ambities.

Nogal vlak

~

Op album nummer drie, This Is War, maken we hernieuwd kennis met de muziek van de band. Maar dit keer in een net iets ander jasje. De rockgeluiden zijn er nog steeds, maar worden deze keer aangevuld met meer synthesizers en kinderkoortjes. Eigenlijk is hier de term pop meer op zijn plaats dan de ‘hardere’ term rock. Jared Leto klinkt minder als rocker (zoals op het debuutalbum) en meer als een kruising tussen Bono en Morten Harket (A-Ha). De gehele plaat klinkt sowieso nogal jaren tachtig. Al bij het tweede nummer, ‘Night of the Hunter’, krijgen we een ‘A-Ha-erlebnis’. Voegen we daar een vleugje Duran Duran aan de Bono-achtige zang, dan hebben we een regelrecht product van de jaren tachtig van de vorige eeuw.

Al met al valt This Is War niet als topalbum te bestempelen. De plaat bevat gewoon te weinig positieve uitschieters. De hele toon van het album blijft nogal vlak. Nummers als ‘Kings and Queens’ en titelsong ‘100 suns’ sukkelen rustig voort en bevatten weinig verrassende of overtuigende passages. Ook het kinderkoor in ‘100 suns’ kunnen het ingetogen gitaarspel, een standaard drumsectie en de vlakke zang van Leto niet redden. Sporadisch haalt de zanger nog weleens uit zoals op ‘This Is War’ en ‘Stranger in a Strange Land’, maar het is te weinig om opzien te baren.

Alleraardigst

This Is War bevat geinige popliedjes met aardige, door synthesizers ondersteunde deuntjes. Alleraardigst allemaal, maar geen wereldschokkende rockmuziek die de platenindustrie op zijn grondvesten doet schudden. Dat Leto zijn bekendheid als acteur niet wil inzetten ter promotie van de band, is lovenswaardig. Als hij zich verder gewoon alleen met acteren bezig zou houden, was dat misschien nog wel veel lovenswaardiger.