Memorabel optreden
Het is alweer de derde keer dat Ben Caplan & The Casual Smokers op het podium van het Burgerweeshuis in Deventer staan, hoewel ze de eerste twee keer nog in het uitpuilende café speelden in plaats van in de grote zaal.
Voordat het hoofdprogramma aanvangt, krijgen we een korte set van Taryn Kawaja, een bandlid van The Casual Smokers, voorgeschoteld. Zittend achter de piano probeert Kawaja boven de pratende menigte uit te komen, wat haar nauwelijk lukt. De piano is haar enige begeleiding onder haar fragiele zanglijnen. De gevoelige liedjes van deze dame vinden totaal geen aansluiting bij het publiek. Het geroezemoes neemt een steeds grotere vorm aan waardoor de muziek niet echt waarneembaar is. Jammer voor deze artieste, want de kwaliteit blijkt in orde als we later de gemaakte opnames terugluisteren die dicht bij de box zijn vastgelegd en het zaalgeluid min of meer elimineren. In een kleinere setting zou dit wel goed tot haar recht gekomen zijn.
Van Kant naar Caplan
Als tweede voorprogramma is het de beurt aan Jeroen Kant & The Sheriffs. Kant zet met zijn band een gedegen setje Neder-Americana neer. Na de opening met het titelnummer van zijn voorlaatste album De Lafaard Kapitein plakt hij helaas er een iets te veel op dat nummer lijkend vervolg achteraan: ‘Een halve cent’. Ik hoor om me heen een deel van publiek het “Joho, Joho” van het vorige nummer er overheen zingen. Kant herpakt zich na deze ongelukkige keuze prima, opdat dit schoonheidsfoutje snel vergeten kan worden. In een dik half uur laten Jeroen Kant & The Sheriffs een prima set horen als opwarming voor de hoofdschotel. Met ‘Nooit genoeg’ sluiten ze af, waarna het podium geheel omgebouwd moet worden. De temperatuur in het Burgerweeshuis is inmiddels gestegen richting het onaangename kookpunt. Het zal nog duren tot halverwege de kolkende set van Caplan voordat de airco zijn werk lijkt te doen.
De folk waarmee Ben Caplan en zijn band het publiek bedienen, staat in bijzondere verhouding tot de rustige muziek van Taryn Kawaja en het opbouwende feestje van Jeroen Kant. De wervelende show die Caplan vervolgens met zijn band inzet, is van een bijzonder hout gesneden met fijn scheutje rock. Instrumentaal is er een uitgebreide rol voor de viool. De akoestische bas en drums zorgen voor een ferm ritme, terwijl Caplan zelf wisselend akoestische gitaar en toetsen speelt. Soms samen met Kawaja, die af en toe ook het mondorgel bespeeld. Vocaal is Caplan sterk en weet opzwepend, maar laat ook zijn gevoelige stem horen.
Memorabel optreden
Het is al snel duidelijk dat een deel van de zaal ook bij het vorige concert van Caplan van de partij was. Caplan vraagt de zaal de hand op te steken wie al bij een van de eerdere concerten was. Na een swingende opening met ‘Birds With Broken Wings’, het titelnummer van zijn nieuwste album, laat Caplan horen dat hij aardig wat korte zinnetjes Nederlands beheerst. Met zijn charismatische persoonlijkheid laat hij vooral de muziek spreken. Hij bespeelt het publiek, terwijl hij de band met simpele aanwijzingen zijn ritme laat volgen als een geoliede machine.
De zaal hangt aan Caplan’s lippen, af te meten aan de weggeëbde gesprekken in de zaal. De band volgt de meester moeiteloos en naadloos. Er wordt virtuoos op viool, bas, drums en toetsen gespeeld. Even stuurt Caplan zijn band weg om een nummer solo aan de piano te spelen. Later speelt hij samen met Taryn Kawaja zelfs quatre-mains, maar dan weer met de volle bezetting. Na een uur liedjes van zijn beide albums gespeeld te hebben – al ligt de nadruk toch op zijn jongste album, waarvan we wervelende versies horen van ’40 Days & 40 Nights’ en ‘Deliver Me’ – is het tijd om te gaan. Caplan laat horen dat hij naast een prima songschrijver ook het live-performen van zijn liedjes prima beheerst.
Ben Caplan en de zijnen laten zich terugroepen voor toegiften waarbij Caplan vraagt om verzoeknummers. Na de aanvraag voor ‘Solitairy Man’, wat hij niet kent, zet hij een prachtige vertolking van ‘Rest Your Head’ in om dit bijzondere optreden af te sluiten.
