8WEEKLY

Depressief in perspectief

Artikel: Max Payne

Max Payne is op onze redactie altijd een aardige bron voor onrust en discussie. Is deze game een geweldig stukje innovatieve software, of een flashy special effectje met een veel te beperkte speelduur? In elk geval heeft de game een flinke schare fans. Deze groep was dan ook zeer achterdochtig toen de GBA-versie van deze shooter werd aangekondigd.

~

Gelukkig heeft Rockstar geen krampachtige poging gedaan de originele gameplay in stand te houden, maar heeft men gekozen voor een isometrisch perspectief (schuin van boven). Dit levert zo zijn voor- en nadelen op. Groot voordeel is dat de GBA dit grafisch prima aan kan, en de game heel overzichtelijk oogt. Een flink nadeel is dat de besturing zeker in het begin niet geheel natuurlijk aanvoelt. Rechtdoor drukken op het stuurpad doet jouw mannetje eerder schuinlopen, dat komt door het schuine aanzicht van deze game. Hierdoor liep ik in het begin nogal vaak tegen muren op, en was eenvoudig een deuropeningetje inlopen nog een hele toer. Je kunt dus beter eerst even de tijd nemen om de controls in de vingers te krijgen. De bullet-time slowmotions zijn ook in deze versie weer gewoon te bewonderen.

Fatalistische Max

Het verhaal is redelijk simpel. Vrouw en kind worden door junkies vermoord, en de getormenteerde Max zint vervolgens op wraak. Het verhaal van de game is zoals iedere film noir redelijk depressief en fatalistisch, en op de PC kwam deze stemming perfect over. Dit is toch iets waar de GBA wat op tekort schiet. Eerlijk gezegd kon het verhaal van de zielige Max in deze game net zoveel schelen als de prijs van bloemkolen bij de supermarkt. Het filmische van de game is gewoon verdwenen, en dat maakt het één en ander allemaal wat afstandelijker.

Conclusie

De game zelf is op zich redelijk vermakelijk, maar de hele opzet begon me na een uurtje stierlijk te vervelen. De game is niet bijster groot. Nou was dit op de PC niet zo’n probleem, want daar kreeg je grafische pracht en praal voor terug, overgoten met het idee van een interactieve film. Op de GBA moet de gamer dit dus ontberen, en dan krijg je wat mij betreft een game voor de pure liefhebber. De gemiddelde gamer zal eerst een half uur zitten te vloeken over de controls, en vervolgens de game sowieso wat saai vinden. Koppel daar ook nog eens aan vast dat de game een vrij lagereplay waarde heeft, en dan zal de conclusie duidelijk zijn: voor mij hoeft dit niet.