Roosen en Smulders’ weelderige wereld

Maria Roosen (1957) en Margriet Smulders (1955) kennen elkaar via een Bossche galerie. Beiden hebben een oeuvre dat in verband gebracht kan worden met feministische motieven en vrouwelijke beeldtaal. Roosen studeerde aan het Tilburgse Moller Instituut en de kunstacademie van Arnhem en maakt handgeblazen glazen beelden. In 2005 was ze de winnares van de enige Nederlandse beeldhouwprijs; de Wilhelminaring. Ze werkt vooral met thema’s als lichamelijkheid, zinnelijkheid en identiteit. Smulders studeerde aan de Universiteit Nijmegen en de kunstacademie Arnhem. Haar werk wordt gedomineerd door bloemen, heel veel gefotografeerde bloemen.

Bloemen en lichaamsdelen

Het zijn dan ook bloemen die de klok slaan wanneer de zaal betreden wordt. De wanden hangen vol met barokke foto’s met bloemen. Smulders verbindt ze onderling met een muurschildering. De foto’s zijn drukke composities van bloemen en vruchten, die gefotografeerd zijn op een spiegel, waar vaak water of melk op gedruppeld is. Dit geeft complexe en interessante beelden. Ze zijn zo complex. Dat niet direct te zien is wat er gefotografeerd is. Roosen neemt de vloer voor haar rekening. Hier heeft ze mdf meubels geplaatst, waarop haar sculpturen geplaatst zijn. Veel van haar glazen en keramieke beelden zijn lichaamsdelen, vooral borsten en penissen. Deze zijn in fleurige kleuren uitgewerkt en hebben hierdoor een aaibaar karakter. Samen vormen ze een installatie die de gehele zaal omvat. Ook het plafond is aangepast en voor het eerst sinds tijden is er weer daglicht in het museum.

Duo of dubbelsolo?

Lopend door de tentoonstelling lijken vooral de verschillen tussen de twee kunstenaars benadrukt en niet de overeenkomsten, die er thematisch wel zijn. De foto’s van Margriet Smulders spreken meer aan dan de sculpturen van Maria Roosen Ze zijn mysterieuzer en spannender dan de harde glazen penissen en borsten. Onderling hebben ze ook meer samenhang. De werken van beide kunstenaars gaan zelden de communicatie aan met elkaar. Slechts helemaal achteraan, waar donkere foto’s van Smulders te zien zijn samen met donkere glazen bollen van Roosen gaan ze onderling communiceren. De foto’s hier lijken een diepere laag te hebben, welke de foto’s eerder in de zaal lijken te ontberen. De glazen bollen lijken zachter, waardoor ze beter bij de bloemenfoto’s passen. Dit is dan ook mijn favoriete stukje van het Land of Milk And Money.

Kille wereld
Land of Milk And Money is een veelbelovende titel voor een tentoonstelling en de omschrijving van wat er te zien is, wekt behoorlijke verwachtingen. In praktijk blijkt het land van melk en geld echter in twee kampen verdeeld, die slechts sporadisch onderling communiceren. De beloofde weelderige wereld is wat kil. De feministische inslag die beiden hebben, komt niet echt over. Melk en geld lijkt te verwijzen naar de positie van de moderne vrouw, die moet kiezen tussen gezin en carrière, maar uit de werken wordt dit niet duidelijk. Als dit het uiterlijk van een feministische heilstaat moet worden, ben ik dan ook niet overtuigd van het welslagen.