Fifteen minutes of fame?

Met een lift word ik naar de tweede verdieping gebracht, daar waar het allemaal gebeuren zal. Wanneer ik de zaal betreed waar de openingsceremonie plaats zal vinden, verdwijnt het sterrengevoel toch wel een beetje. Het is erg druk. In totaal zijn ruim zevenhonderd mensen getuige van de opening van de tentoonstelling. Alle leden van de Andy Warhol Club, die speciaal voor deze tentoonstelling opgericht is, zijn als vip uitgenodigd. Er staat een aantal tafels met hapjes verspreid door de zaal en er lopen obers rond met allerlei drankjes. In deze massa mensen en de kakofonie aan geluiden voel ik me in mijn eentje toch niet echt een ster meer. Ik besluit daarom maar alvast naar het podium te gaan om een goede plek te bemachtigen voor het optreden van Lou Reed.

Lou Re

ed

Lou Reed

Lou Reed (1942) is een van de oprichters van de Velvet Underground, een band die Andy Warhol in 1966 ontdekte en meenam op zijn Exploding Plastic Inevitable multimediashow door Amerika. Beroemd is de cover van hun eerste album, Velvet Underground and Nico, met de gele banaan die door Warhol ontworpen is. Vanavond leest Lou Reed, voluit Lewis Allen Reed, songteksten voor van zijn album Songs for Drella uit 1990, een paar jaar na Warhols tragische dood in 1987 als gevolg van complicaties bij een galblaasoperatie. Dit album, dat Reed samen met voormalig Velvet Underground-lid John Cale opnam, is een ode aan de kunstenaar en de mens Andy Warhol. Het heeft de vorm van een biografie en laat de hoogte- en dieptepunten uit zijn leven horen.

Na een korte introductie door museumdirecteur Gijs van Tuyl over de tentoonstelling, het verkrijgen van sponsoren hiervoor en de nodige bedankjes betreedt Lou Reed het podium. De man lijkt op het eerste gezicht ietwat verdwaasd of verward, maar wanneer hij begint met het oplezen van de tekst van Small town blijkt zijn genialiteit. De tekst gaat over Warhols jeugd in Pittsburgh: “When you’re growing up in a small town. You say no one famous ever came from here. There’s no Michelangelo coming from Pittsburgh. There is only one good thing about small town. You know that you want to get out.” Tussen het lezen van de teksten is er ruimte voor vragen vanuit het publiek. Naast de stupide vragen over wat Reed van Amsterdam vindt, zijn er ook vragen over zijn omgang met Warhol. Reed antwoordt veelal kort en bondig, soms met wat humor.

Polaroids

De auteur (in geel T-shirt) hangt eindelijk in het Stedelijk

Na zijn optreden verdwijnt Reed snel achter de coulissen. Het is tijd om de tentoonstelling te bezoeken, aldus Van Tuyl. Over de rode loper betreed ik de eerste zaal. Er staan enkele mensen klaar om de bezoekers met een polaroidcamera te fotograferen, precies zoals Andy Warhol dat decennia geleden ook zou hebben gedaan. De foto’s komen te hangen in een van de zalen en zullen daar blijven gedurende de looptijd van de tentoonstelling. Als een echte ster wil ik natuurlijk ook op de foto en poseer met plezier. Eindelijk hang ik ook in het Stedelijk Museum!

Het is eigenlijk te druk om de tentoonstelling goed te bekijken en ik ben blij dat ik eerder deze dag ook bij de persopening geweest ben om een goed beeld te krijgen. Ik ga in de TV-Scape zaal wat afleveringen van de Andy Warhol Show bekijken en loop nog even langs de Silver Clouds, een installatie van zilverkleurige opblaaskussens. Vlak voor negen uur worden de bezoekers allemaal verzocht de zalen te verlaten. De ‘gewone’ opening gaat zo beginnen en dan moeten de vips weg zijn. Snel neem ik nog een foto van mijn polaroidportret dat de komende weken te zien zal zijn in het museum en loop daarna langs de bouwwerkzaamheden weer naar het station, terwijl ik aan één van Lou Reeds teksten over Warhol denk: “If you’re looking for a deeper meaning, I’m as deep as this high ceiling. If you think technique is meaning, you might find me very simple. You might think that images boring. Cars and cans and chairs and flowers. You might find me personally boring.” Ik ben het daar totaal niet mee eens.