Kaipa Da Capo @ Hedon te Zwolle
Kaipa Da Capo lijkt voor de niet-kenners een vrij nieuwe formatie. Toch heeft deze band zijn wortels in de jaren zeventig. Het is feitelijk de heropgerichte oerversie van de nog steeds bestaande groep Kaipa. Roine Stolt is het schitterende middelpunt van de band.
Voor progrock-liefhebbers hoeven we niet uit te leggen wie Roine Solt is. Voor wie niet zo thuis is in deze muzieksoort is het goed om te weten dat deze gitarist en zanger sinds de vroege jaren zeventig actief is. Heden ten dage vinden we hem in groepen als The Flower Kings en Transatlantic. Vorig jaar maakte hij een prachtalbum samen met ex-Yes frontman Jon Anderson.
De herrezen bezetting
We mogen ons tot één van de eerste bezoekers rekenen die zich melden in de kleine zaal van Hedon. Een gezellige zaal met bar, een paar statafeltjes en een tiental barkrukken. Voor een beroemdheid als Stolt een piepklein zaaltje dat toch groot genoeg bleek voor de ongeveer vijftig bezoekers die op het enige concert in Nederland van deze oer-bezetting van Kaipa zijn afgereisd. Gelukkig lijdt het spelplezier van de mannen er geenszins onder en spelen ze vanaf het eerste nummer direct de sterren van de hemel!
Samen met oudgedienden Tomas Eriksson en Ingemar Bergman richtte Stolt in 2014 de band opnieuw op. Omdat Kaipa nog steeds bestaat in een nieuwe bezetting en daar ook succesvol mee is, kozen Stolt en de zijnen voor de naam Kaipa Da Capo. Samen met zijn broer Michael Stolt als zanger en toetsenist Max Lorentz maakte hij inmiddels het prachtige album Dårskapens Monotoni. Het grote verschil met de huidige bezetting van Kaipa is dat deze versie van de oerband zich vooral richt op muziek met een lager tempo en er wordt gezongen in het Zweeds.
Gedreven spel
Tijdens het optreden in het Zwolsche Hedon grijpt de groep regelmatig terug naar het eerste album van de band getiteld Kaipa, dat zo’n veertig jaar geleden verscheen. Ook toen zong de band alleen Zweeds. Het is muziek die naadloos aansluit op de composities van het jongste album. Het is voor wie de ogen sluit nauwelijks waarneembaar dat er inmiddels ruim veertig jaar is verstreken tussen toen en nu.
In de bijna twee uur die de band in twee sets speelt, is het overduidelijk dat Roine Stolt – gehuld in een hagelwit spijkerpak – het middelpunt van de band is. Zijn gitaarwerk is alleen maar te kenmerken als subliem. Toch laat hij genoeg ruimte voor zijn bandmaatjes om net als hem te stralen. Zijn broer Michael geeft de soms lang uitgesponnen composities met zijn zware, lage stem een bijzondere Zweedse intonatie. Ook krijgt Lorentz met zijn toetsenwerk een aantal malen flink de ruimte om te soleren.
Na twee uur heeft de band nog geen minuut weten te vervelen. Wanneer de band tot een paar toegiften wordt “gedwongen”, kunnen we slechts concluderen dat de oude meesters het hoge niveau nog steeds halen en nog steeds uitermate gedreven spelen.
