Iets te weinig kleuwwrr
Sef is de enige Nederlandse rapper die zich met kunstenaars Damien Hirst en Jeff Koons identificeert. Tegelijkertijd is hij een sympathieke, keurige jongen, die erg hiphop-a-typisch uit de hoek kan komen.
Recent werd hem nog naar zijn favoriete nummer gevraagd, waarop hij ‘Jolene’ van Dolly Parton antwoordde. Dat was eventjes lachen, maar desgevraagd legde hij geduldig uit waarom hij het zo’n mooi liedje vond. Van zo’n sympathieke jongen hoop je gewoonweg dat hij een uitstekende plaat maakt. Debuut De leven was helaas wisselvallig. Er stonden een aantal ijzersterke nummers op, waaronder het titelnummer en ‘Diamanten’. Die pareltjes gingen vergezeld van een aantal weinig interessante vullers. Hier was een artiest te horen die over potentie beschikte, maar een krap zeventje haalde. Voor In kleur haalt hij hetzelfde rapportcijfer, en lijkt hij er weer niet helemaal uit te halen wat erin zit.
Seks, drugs, synthesizers
Sef heeft een flinke tik van de Jeugd van Tegenwoordig-molen gekregen. Alleen in het openhartige (en daarom ook zo mooie) ‘Toch houdt ze van mij’ zoekt hij de diepte op. Verder blijft de thematiek beperkt tot feesten, clubs, seks, drugs, synthesizers, en het volgende dag kapot zijn van al het bovenstaande. Bovendien rapt Sef met zo’n overdreven R dat de plaat beter In kleuwwrr had kunnen heten. Collega-rapper Fresku parodieerde dit verschijnsel briljant in ‘Op de hoogte’, met onder meer de regel ‘Jullie rollen niet met deze R’. Sef lijkt het echter allemaal vrij serieus te menen.
De kleur komt vooral van de producers. De beats zijn namelijk van hoog niveau: ze blijven subtiel veranderen en kennen heerlijke details als fraaie percussie. Af en toe is er ookwat fantastische r&b te horen. Ongeveer anderhalf nummer valt in die categorie, en die momenten behoren tot de hoogtepunten van de plaat. ‘Het beste’ ontpopt zich zelfs tot een kruising tussen The Weeknd en Opgezwolle-klassieker ‘Passievrucht/Bosmuis’. Verder is het genieten van de prominente (jaren tachtig-)synths; zo te horen diende ‘Cloudbusting’ van Kate Bush als basis voor ‘Lichaam is een club’.
Fletse rappers
Tegen die sterke productie steken de rappers flets af. Geen enkele gastbijdrage is memorabel en ook Sef zelf valt tegen. De teksten zijn moedwillig erg oppervlakkig (‘Te veel zelfreflectie maakt me misselijk, fysiek’ rapt Sef ergens), en de humor is erg flauw. Als ‘Hotelflow met lobi voor iedereen’ een van de beste punchlines op je plaat is, moet je je zorgen maken. Bij Sef ontbreekt bovendien de swag van iemand als Kanye West of A$AP Rocky, bij wie het eigenlijk niets uitmaakt wat ze rappen, als ze maar rappen. Rocky lukte het om met At.Long.Last.A$AP een sterke plaat te maken met een minimum aan echt goede tekstregels.
Die prestatie weet Sef niet te leveren. Hij is te keurig om alle aandacht naar zich toe te trekken, laat staan om echt onuitstaanbaar en daardoor onweerstaanbaar te klinken. Hij is en blijft een sympathieke jongen en geen provocerende persoonlijkheid als Kanye West, Damien Hirst of Jeff Koons. Zijn nummers worden daardoor amusant en heel aardig, maar daar blijft het bij. In kleur wordt uiteindelijk gered door de producties, en dat doet de houdbaawwrrheid van de plaat niet echt goed.
