Het ritme van een slak in zestig minuten

Het uur wordt ingeleid met een rondleiding in het duister. De spot verlicht aaneenvolgend de (sur)realistische details in het decor: de leefruimte van een bejaarde vrouw. Nog voordat zij (Arlène Hoornweg) ontwaakt wordt duidelijk dat de voorwerpen in haar omgeving een eigen leven leiden. De voorstelling is een schets uit het leven van een verwarde oude vrouw, met daarin haar trage bewegingen en de komische gevolgen als belangrijkste factor. Deze humor is helaas wel lichtelijk flauw en eenvoudig gevonden. Maar de eenheid surrealistische elementen, die wel of niet door het personage wordt opgemerkt, hebben een vervreemdend effect en suggereren sterk de verwarde toestand van de vrouw. De toeschouwer krijgt zo een visuele beleving van de werkelijkheid in haar wereld.

Het decor hangt met spinnenwebben aan elkaar. De muziek en de schaduwen zouden tezamen net zo goed uit een horrorfilm gekopieerd kunnen zijn. Klassiek en cliché, maar daardoor niet minder humoristisch. Er is niets angstaanjagends, maar toch hangt er een spookachtige sfeer in het decor van haar eenzame bestaan. Als de vrouw besluit haar huis te verlaten voor een wandeling in de grote stad, wordt het handelsmerk van Hotel Modern beter kenbaar.

De film overwint

Voor de tweede helft van de voorstelling maakten zij op voorhand een animatiefilm. De bejaarde vrouw verschijnt als poppetje in een wereld gemaakt van rijdende strijkijzers, knipperende wekkers, een reusachtig klokkenspel en garnalen als onderburen. Het bekende truukje van Hotel Modern werkt nog steeds prachtig. De film weerspiegelt de ongoing sleur van het dagelijkse ritme: het bizarre bestaan van een stad. De snelheid en oneindigheid van stedelijke aspecten staan lijnrecht tegenover het bestaan van de vrouw: het stilstaande poppetje. Wij zien haar laatste uren van wat voor ieder ander een doodgewone dag moet zijn.

In 1997 ontwikkelden Herman Helle, Arlène Hoornweg en Pauline Kalker een unieke vorm van beeldend theater. Door de jaren heen zijn zij geprezen met internationaal succes. Niet onverdiend zou ik zeggen. Hun stijl is uitermate geschikt om de meest uiteenlopende onderwerpen en gebeurtenissen van de mensheid te visualiseren. In Slakkesporen is Hotel Modern erin geslaagd om met veel (flauwe) humor toch een vleugje triestheid in de zaal los te laten. Het is beeldende kunst: een kijkspel van een eenzaam portret, waarin de grens tussen werkelijkheid en fantasie wordt gevonden en overwonnen met een ontroerend einde.