Geniaal vermaak

Nog niet zo lang geleden verscheen het zesde album van Melingo met als titel Linyera: een album dat een logisch vervolg is op zijn twee daarvoor verschenen albums: Maldito Tango uit 2008 en het uit 2011 stammende Corazón & Hueso. De opmaat Santa Milonga mag er ook wezen, al zet de grootmeester van de tango de dans tegenwoordig nog meer naar zijn eigen hand.

Extra dimensie

Mocht in het begin van Melingo’s carrière de keuze voor het tango-ritme nog niet helemaal helder en eenduidig zijn; tegenwoordig zijn de reggae-klanken, die we nog hoorden op zijn debuut H20 uit 1996I, heel ver te zoeken. Daniel Melingo heeft zijn draai in dit ritme helemaal gevonden. Wie bang is dat dat te beperkend en vooral heel oubollig is, zal na het luisteren van zijn albums al overstag gaan. Maar wie deze uit Buenos Aires afkomstige artiest live heeft mogen zien, kan er sowieso niet meer omheen: de ‘Melingo’-benadering van de tango is uniek.

Muzikaal haalt Melingo alles uit de kast om samen met zijn uitstekende orkest van dit ritme iets fantastisch moois te maken. De live-uitvoering voegt een dimensie toe die de avond onvergetelijk maakt. Melingo is volledig gekleed in het zwart: een lange jas en een hoedje. Zijn ruige, ongeschoren uiterlijk met krulhaar in de nek en zijn onweerstaanbare mimiek vragen constant de aandacht. Hij gebruikt het volledige podium en beeldt als het ware de teksten uit. Wie geen Spaans verstaat, zal toch in staat zijn om het verhaal van het liedje na te vertellen.

Af en toe roept Melingo de vergelijking op met een optreden van Compay Segundo, waar laatst genoemde overigens zo’n 35 jaar ouder was dan Melingo nu is. Wie een glimp van de meester opvangt in het licht, herkent de betrekkelijke jeugdigheid. Gelukkig maar; hij kan dus nog vele jaren mee.

Topprestatie

De avond wordt muzikaal geopend door de band die het instrumentale ‘Obertura Linyera’ ten gehore brengt. Los Ramones, met Muhammad Habbibi el Rodra Guerra op gitaar/zang en zingende zaag, Facundo Torres op bandoneon/zang, Romain Lécuyer op bas/zang en Lalo Zanelli op piano/zang, geven de staalkaart af van de avond. Daniel Melingo zelf eist de rest van de avond de absolute aandacht op en toont zich de leider van dit orkest.

We krijgen een dwarsdoorsnede uit het jongste oeuvre van Melingo te horen. Van zijn jongste album horen we prachtige uitvoeringen van ‘Garrapatea’ – waarmee Melingo start – ‘La Noche’, ‘Volver A Los 17’, ‘Candonga’ en natuurlijk het titelnummer: ‘La Cancion Del Linyera’. Melingo doet een act waarbij hij iets bijtends uit zijn schoen haalt en hij een tijdje met ontbloot onderbeen verder zingt. Hij gaat bij een van zijn songs in het publiek zitten en bij een van de toegiften ligt hij zelfs op het podium, terwijl de band een James Bond-themaatje speelt. Er is bijna geen seconde dat deze artiest zichzelf en het publiek rust gunt. Ondertussen speelt hij ook nog – niet onverdienstelijk – een tweetal composities op klarinet mee.

Na een staande ovatie kan de band niet anders dan een paar toegiften spelen, om vervolgens opnieuw het applaus als een weldaad te mogen ontvangen. Een topprestatie van een bijzondere artiest!