Romantiek in de zuiverste vorm

In de openingsbeelden zien we Parijs op haar mooist. Boulevards, parken, monumenten en natuurlijk de wereldberoemde bouwwerken. Bij daglicht, ’s avonds en bij regen. Gil (Owen Wilson) bezoekt de lichtstad met zijn vriendin Inez (Rachel McAdams) en zijn beoogde schoonouders. Terwijl de anderen zich al direct na aankomst ergeren aan het verkeer, de taal en de drukte, valt Gil als een blok voor de hartstochtelijke schilderachtigheid. Het is voor hem de ideale omgeving om zijn roman af te maken.

In Wilson herken je een Allen

Owen Wilson is geen Oscarwinnaar. Maar met zijn melige en onbeholpen voorkomen blijkt hij verrassend geschikt om in Midnight in Paris het zoveelste alter ego van regisseur Woody Allen in te kleuren. Sloffend met zijn handen in de broekzakken acteert hij volkomen anders dan bijvoorbeeld Larry David, die in Whatever Works (2009) bij voortduring een bijtend spervuur over zijn tegenspelers heen strooit. In het typische gortdroge, neurotische en pseudo-naïeve optreden van Wilson herken je ook gemakkelijk een Allen.

Al van mijlenver zie je aankomen dat de relatie tussen dromer Gil en tutje Inez onder druk zal komen. Dit begint nadat ze een voormalig pedant vriendje van haar tegen het lijf lopen. Inez gaat liever met hem en diens vriendin op stap. Gil kan nu in zijn eigen rustige tempo de sfeer van Parijs en de wijn proeven. Na een geslaagde avond, om klokslag middernacht, stopt een antieke taxi voor zijn aangeschoten neus en verleiden de uitbundige passagiers hem om in te stappen.

Grote artiesten van weleer

Plots zit romanticus Gil tegenover zijn grote voorbeeld Ernest Hemingway. Droomt hij, of is hij werkelijk terechtgekomen in het Parijs van de vroege jaren twintig? Nacht na nacht keert hij terug en ontmoet de grote Amerikaanse en Europese artiesten en bohemiens van weleer: Cole Porter, Scott Fitzgerald, Pablo Picasso en Salvador Dalí (heerlijke rol van Adrien Brody). Iedereen maakt spontaan een praatje met de exotische Gil. En passant scheept hij Luis Buñuel op met een geweldig idee voor een surrealistische film (El ángel exterminador, 1962).

Tijdens één van de bacchanalen met veel charleston maakt Gil kennis met Adriana (Marion Cotillard) en wordt verliefd op haar. Met haar ontwapenende sentiment en klassieke schoonheid fonkelt Cotillard, die als Edith Piaf een Oscar won in 

Midnight in Paris gaat over nostalgische verlangens, idealisme en escapisme. Woody Allens scenario is origineel en grappig als vanouds, de soundtrack met het steeds terugkerende Django Reinhardt-achtige melodietje aanstekelijk. Allen (1935) is productiever dan ooit en lijkt de laatste jaren inspiratie te vinden in oude Europese steden. Misschien dat hij na Londen (Match Point, 2005 en Cassandra’s Dream, 2007), Barcelona (Vicky Cristina Barcelona, 2008) en Parijs de volgende keer wel Amsterdam kiest als achtergrond voor een thriller of onvervalste romantische komedie.