Krankzinnig van het lawaai

Ze wordt de koningin van de onafhankelijke Franse cinema genoemd. Isabelle Hupert (1955) speelde in meer dan tachtig films en staat niet bepaald bekend om haar makkelijke rollen. In Home speelt ze Marthe, de moeder in een op het oog gelukkig plattelandsgezin. Ze is getrouwd met Michel (Olivier Gourmet) en samen hebben ze twee puberende dochters en een dromerig jongetje, Julien. Ze hebben het niet breed, maar er is genoeg te eten en de sfeer lijkt in orde. Tijdens de openingsscène zijn ze met zijn vijven aan het hockeyen en even later, tijdens het avondritueel, lopen ze allemaal vrolijk door elkaar heen in de badkamer.

Het enige vreemde is de plek waar ze wonen. Midden in de weilanden weliswaar, maar door hun achtertuin loopt een ongebruikte autosnelweg – in geen tien jaar hebben ze er een auto op gezien. Julien crost met zijn vriendjes naar de horizon en midden op de weg staat een oud bankstel waarop Michel ’s avonds een sigaret rookt. De vrijheid straalt er vanaf, het is hun thuis. Tot Julien op een avond thuiskomt met de mededeling dat hij tijdens een van zijn fietstochtjes wegwerkauto’s heeft gesignaleerd.

Op scherp
De Frans/Zwitserse regisseur Ursula Meier debuteert met een ambitieuze speelfilm. De opening van de snelweg hakt erin bij het gezin, waardoor de verhoudingen al snel op scherp komen te staan. Continu zijn er de voorbijrazende auto’s. In het begin leidt dat tot kleine irritaties. Op den duur echter, wanneer tot het vijftal doordringt dat er geen ontsnappen mogelijk is, leidt de geluidsterreur tot regelrechte waanzin. Het is een psychologisch experiment. Meier laat zien hoe een perfect harmonieus gezin uit elkaar valt nadat een onhoudbare situatie gecreëerd wordt. Daarmee zegt ze dat de scheidslijn tussen gezond en ziek, tussen normaal en krankzinnig, flinterdun is. Geen gekke stelling, die bovendien goed bij het verhaal past.

Probleem is echter dat je het als kijker niet gelooft. Je vraagt je continu af: waarom gaan die mensen daar niet gewoon weg? Ze wisten toch dat die weg ooit in gebruik genomen kon worden? Hupert, de spil van de film, speelt een geweldige hysterische moeder, maar het scenario laat haar in de steek. Het eerste kwartier kwamen ze zo normaal en gezellig over, dat je de rest van de film niet gelooft dat ze zo hun verstand kunnen verliezen. Die kinderen, vooruit, maar Marthe en Michel? Echt niet. Samen met het traditionele, fantasieloze camerawerk is dat het grootste struikelblok in de film. Meier toont zich een veelbelovende debutante, maar ze heeft misschien net iets teveel hooi op haar vork genomen. Er wordt krachtig geacteerd en Home speelt zich af op een prachtige locatie, maar dat is niet genoeg om over de gehele linie te overtuigen.