Film / Films

Hundstage

recensie: Hundstage

Vernedering, wraak, geweld, onmacht. En daaruit voort komt walging. En tegelijk fascinatie. Hundstage is een film die mensen van hun slechtste kant belicht. Sadisten zijn we, fysieke of psychische geweldenaren die geen rekening houden met de mensen om ons heen. Zo laat Hundstage ons zien. Een verschrikkelijke film.

~

Het is bijzonder heet in de slaperige Vinexwijk in Oostenrijk. Zweet glijdt tappelings langs de slapen en over de rug. Veel in bad, weinig kleren aan en zo min mogelijk bewegen is de enige oplossing. Wachten op de avond tot het wat koeler wordt, zodat we ons eindelijk kunnen afreageren op de mensen die ons de hele dag al hebben beziggehouden met hun futiliteiten.

Masochistisch vriendje

Anna rijdt met iedereen mee en tergt de autobestuurders met reclameliedjes en statistische waarheden. Klaudia moet de nukken van haar opgefokte vriendje Mario verdragen. Herr Hruby krijgt zijn alarmsystemen maar niet verkocht en controleur Walter zoekt verkoeling in de supermarkt om daar te klagen dat zijn pak meel niet zwaar genoeg is. Tenslotte buigt een lerares zich voorover om haar masochistische vriend te ontvangen, maar hij heeft iemand meegenomen.

Provocerend

~

Het is vreselijk om te zien. Klaudia wordt geterroriseerd en de lerares krijgt er van langs. Aan het eind moet ook de lichtelijk gestoorde Anna het ontgelden. Regisseur Ulrich Seidl laat wel zien hoe de verhoudingen liggen: de vrouw is het slachtoffer van de hersenspinsels van zieke mannen. Hundstage is daarmee een uiterst onvriendelijke, provocerende film die doet walgen. Het is vies wat je te zien krijgt, zonder uitzondering.

Ongemakkelijk

Schoonheid zit er niet in de film, of het moet achteraf zijn. Het is toch vreemd dat ik, inmiddels drie weken nadat ik de film gezien heb, de beelden nog steeds helder voor me zie en dat ik zelfs af en toe één van Anna’s debiele reclameliedjes in mijn hoofd heb. Het is fascinerend om te zien hoe een film je zo kan tergen dat je zin hebt om weg te gaan. Het gaat niet om de kots of omdat het te eng is of te saai. Regisseur Seidl stort eenvoudigweg zo’n overdaad aan menselijke haat over je uit, dat je er ongemakkelijk van wordt.

Geen film om vrolijk van te worden. Wie Requiem for a Dream heeft gezien weet wat dat betekent. Maar waar je je in Requiem kon wentelen in verdriet, wil je Hundstage van je afschuiven. Zo ver mogelijk, het liefst. Want zo slecht kunnen we toch niet zijn?

“Hackerl, macht die neue Kuche, jetzt in nur drei Tage, fertig und auf Maß, Ha-ha-ha-ha-Hackerl, macht die neue Kuche…”