Europese Miyazaki

De Ierse animator en regisseur Tomm Moore liet zijn talent vijf jaar geleden al zien met de The Secret of Kells, een kunstige animatiefilm die doordrenkt was van Ierse folklore. Zijn nieuwe creatie Song of the Sea past op het eerste gezicht in dat patroon.

~

De persoon die deze twee werelden verbindt is de echte held van het verhaal: Ben. Saoirses lot om de verborgen feeënwereld te redden uit de bedrukkende moderniteit is verpakt in Bens poging om samen met haar de weg van oma’s stad terug naar huis te vinden. Ondertussen maakt hij de grootste persoonlijke groei door. Hij begint het verhaal als bittere en bij vlagen gemene broer, maar gaandeweg beseft hij dat het niet Saoirses schuld is dat hij zijn moeder heeft verloren. Uiteindelijk trotseert hij de uilenheks en overwint hij zelfs zijn angst voor water om zijn zusje te redden.

Subtiel

Dit emotionele verhaal verpakt in Ierse folklore en een hero’s journey blinkt uit vanwege de narratieve subtiliteit, niet op de minste plaats in de aanvankelijk moeizame verhouding tussen Ben en Saoirse. Ben zelf is de ideale hoofdpersoon. Ondanks zijn persoonlijke tekortkomingen blijft hij sympathiek door zijn eigenaardigheden – zoals zijn walkman met hardrockmuziek en de vreemde 3D-bril die hij overal mee naartoe neemt – en de band met zijn hond Cú.

Betoverend

Ook worden we getrakteerd op betoverende beelden en prachtige muziek van Bruno Coulais en Kila. Dat alleen is de anderhalf uur al meer dan waard, zoals ook bleek bij de vorige film van Moore. Maar omdat The Secret of Kells een persoonlijk en emotioneel verhaal miste, is Song of the Sea nog vele malen beter. De combinatie van folklore, wonderlijke animatie en persoonlijke verhalen maakt de vergelijking met de inmiddels beroemde animator Hayao Miyazaki (Spirited Away, Howl’s Moving Castle, Princess Mononoke) bijna voor de hand liggend. Song of the Sea bewijst in ieder geval dat Tomm Moore een soortgelijke status verdient.