Wachten op het leven

Een dochter die na haar scheiding bij je intrekt en nauwelijk iets onderneemt om uit de misère te geraken: de moeder van Amy is er niet blij mee. Ze vindt haar dochter maar een aansteller en dat laat ze merken ook. Aanvankelijk lijkt de moeder dan ook een kil kreng, dat zich onvoldoende kan inleven in de pijn van dochter en hoofdpersoon Amy. Maar terwijl de film verder kabbelt en Amy tobt, dringt de vraag zich op of de pijn van een verbroken relatie in verhouding staat tot de herstelperiode die Amy zichzelf gunt. En een tweede vraag is of die herstelperiode interessant genoeg is voor een film.

Onvoelbare pijn

Want ook al gebeurt er wel het een en ander waardoor Amy haar leven weer een nieuwe impuls kan geven, ze weigert in beweging te komen. Haar verslagenheid had wellicht interessant kunnen zijn, als regisseur Todd Louiso de herstelperiode af had gezet tegen een eerdere periode van geluk. De paar zinnen die nu naar het verleden met ex-man David verwijzen, schieten gewoonweg tekort. Doordat het verloren geluk onzichtbaar blijft, is de pijn minder voelbaar en lijkt Amy eerder een vermoeiende aansteller dan een betreurenswaardige heldin. Vooral als blijkt dat haar ex-man in een scène zo onaantrekkelijk wordt neergezet, dat het ongeloofwaardig wordt dat Amy ooit iets in de man zag.

Nu hoeft niet elke film een held te hebben, maar het zwelgen van Amy in haar verdriet neemt wel erg grote delen van Hello I Must Be Going in beslag. Hierdoor is er nauwelijks ruimte om de opbloeiende liefde tussen Amy en een jongere man goed neer te zetten en mist de film urgentie.

Film als achtergrondmuziek

Amy wordt – niet onverdienstelijk – gespeeld door Melanie Lynskey, bekend van het intrigerende Heavenly Creatures. Toch weet ze de passiviteit van haar personage niet tot een fascinerend schouwspel te maken. Eerder kreeg Scarlett Johansson dat in Lost in Translation wel voor elkaar tijdens de scènes waarin ze rondhangt in haar hotelkamer. Het helpt de rest van de cast niet dat bijna alle andere personages eendimensionaal zijn, zelfs karikaturaal, zoals Amy’s moeder, broer en haar ex-man.

Hello I Must Be Going is een film die desondanks nergens echt storend wordt voor de kijker. Het heeft daarom alle karakteristieken van achtergrondmuziek: het is geen onprettige film, maar ook niet indrukwekkend.