Film / Films

Morlang

recensie: Morlang

Soms is er zo’n film waarvan ik na een half uur al kan inschatten dat ik er echt niks aan vind, maar tegelijk de lovende recensies van het NRC en de Volkskrant al voor me zie. Morlang is een typische ‘karakterfilm’. Niet het verhaal, maar de ontwikkeling van een personage staat centraal. En aangezien dit type films niet direct aan mij besteed is moet je wel van goede huize komen om mij voor je film te winnen.

Kunst en Kitsch

~

De Ierse kunstenaar Morlang (Paul Freeman) is gelukkig getrouwd met zijn manager Ellen. Ellen inspireert hem tot enkele van zijn beste werken. Zijn werk doet het goed in Nederland, vandaar dat hij daar woont en werkt. Zijn beste tijd lijkt hij echter gehad te hebben, en hij vreest de concurrentie met de nieuwe garde, speciaal die van het aankomende talent Robert Jansen. Tijdens een ruzie drijft Morlang Ellen min of meer tot een affaire met Jansen. De emoties die hij dan voelt misbruikt hij min of meer voor een nieuw werk. Ellen neemt hem dit kwalijk omdat Morlang zich nooit zo zou kunnen uiten in persoonlijk contact. Zijn Nederlandse zaakwaarnemer ziet niet veel in het werk. Morlang trekt zich zonder zijn vrouw terug in Ierland, waar hij een relatie aangaat met Ann, die al snel zijn nieuwe muze wordt. Ellen is overbodig geworden, en al snel doet zich een mogenlijkheid voor om in ‘stijl’ afstand van haar te doen. Jaren later achterhaalt echter het verleden het heden.

Koddige Nederlanders

Het Engels wat het Nederlandstalige gedeelte van de cast uit weet te kramen is weer van een bedenkelijke kwaliteit. Ook qua acteren mogen de Nederlanders niet eens in de schaduw van hun buitenlandse collega’s staan, met uitzondering misschien van Marcel Faber die als Robert Jansen een solide rol neerzet. De vertelstructuur is via flashbacks goed te volgen. De film is veel te traag, er gebeurt te weinig om de aandacht vast te houden, en de uiteindelijke ontknoping is uiterst teleurstellend. Voor liefhebbers van karakterfilms misschien wel aardig, maar ik vond het allemaal net zo intrigrerend als het opkrullen van linoleum.