Een visueel verrukkelijk en ontroerend sprookje

Regisseuse Tamar van den Dop lijkt de overtuiging van Nietzsche te delen dat kunst de hoogste expressievorm van menselijke emoties is. De kracht van verbeelding en de emoties die verhalen bij ons oproepen zijn thema’s die zij naar het doek wil vertalen. In deze film staat het verhaal De Sneeuwkoningin van Andersen centraal, waarin een jongen een sneeuwvlok in zijn oog krijgt en alleen nog het lelijke kan zien. Dit verhaal komt zowel in de thematiek als in de setting terug. Blind speelt zich af in een sneeuwrijk, desolaat landschap omstreeks 1900 en straalt vooral de kilheid en eenzaamheid van de personages uit. Ruben zit vast in de donkere wereld van zijn blindheid en Marie in het lelijke omhulsel dat zij niet van zich af kan schudden.

Zintuiglijk genot

Van den Dop weet op een leuke manier te spelen met cinematografische tegenstellingen. Hoewel Marie van buiten lelijk en kleurloos is, is ze in de fantasiebeelden die ontstaan uit Ruben’s andere zintuigen een wonderschone, kleurrijke vrouw. Wanneer we Marie in de sneeuwlandschappen zien staan, gaat ze bijna op de in achtergrond. Waar de fysieke wereld om Ruben heen grauw en kil is, zijn de beelden in zijn fantasie kleurrijk en levendig. Ook wanneer Ruben zijn zicht weer terug heeft kijken we door zijn ogen naar de vage schimmen en lichtvlekken om hem heen. Het bekijken van Blind wordt zo tot een waar zintuiglijk genot, waarmee ook de thematiek bijzonder goed ondersteund wordt. Die thematiek is overigens niet bijster origineel. Of het nou ‘liefde maakt blind’ is of ‘schoonheid zit van binnen’, de clichématigheid spettert er vanaf.

Onervarenheid in de liefde

Toch is Blind een bijzondere film. De sfeer die gecreëerd wordt door de sneeuwrijke landschappen en de keuze voor een setting in het begin van de 20e eeuw doet vooral aan als een ouderwets sprookje. De acteurs bieden ons ingetogen en dramatisch spel en de film is daarom wel degelijk ontroerend. Halina Reijn weet als Marie goed te overtuigen in een voor haar rustige rol en nieuwkomer Joren Seldeslachts is een ware ontdekking. Zijn onervarenheid in de acteerwereld wordt prima vertaald naar de onervarenheid van zijn personage in de liefde en het leven in de ‘buitenwereld’. Hoewel de dialogen voor Hollandse begrippen soms onvermijdelijk stroef zijn, is de chemie tussen de twee goed voelbaar en zetten zij een geloofwaardige relatie neer. Blind is een visueel verrukkelijk en ontroerend sprookje.