War of the Worlds

Deze versie van War of the Worlds gaat over Ray Ferrier (Tom Cruise), een hardwerkende middenklasser en niet al te beste vader van Robbie en Rachel (Dakota Fanning). Als hij zijn kinderen een weekend te logeren krijgt, is dat net het weekend waarin aliens hebben uitgekozen om de wereld over te nemen. Met hi-tech tripods die al jaren onder de grond verborgen zaten, proberen de marsmannetjes binnen een paar uur heel de mensheid te vernietigen. Ray en zijn gezin moeten op de vlucht.

Invalshoek

Toen Orson Welles in 1938 War of the Worlds als hoorspel op de radio bracht, dachten veel Amerikanen dat er daadwerkelijk aliens op aarde waren geland met slechte bedoelingen. Steven Spielberg gaat het publiek niet zo ver om krijgen in paniek de bioscoop uit te rennen, maar de angst van de gewone mens weet hij goed over te brengen. Dat doet hij vooral door zijn originele invalshoek: de kijker ziet alles zoals Ray het meemaakt, van heel dichtbij en erg persoonlijk dus. Eindelijk eens geen opgeblazen Witte Huis of vervelende legerhelden.

Cruise Control

Hoewel deze invalshoek origineel is en prettig om naar te kijken, worden er toch bepaalde vragen onbeantwoord gelaten. Wat is er met de rest van de wereld gebeurd? Hoe kwamen deze tripods onder de grond terecht en hoe kan het dat geen enkele metro-bouwer ze ooit heeft gezien? Ook gaat het eeuwige gegil van Dakota Fanning (die overigens verder wel goed speelt) erg op de zenuwen werken. Tom Cruise speelt op ‘Cruise Control’ en dat is met vlagen misschien wat saai, maar hij zet zijn rol uitmuntend neer.

Budget

De special effects (door George Lucas’ Industrial Light & Magic), die vooral in het eerste deel van de film zitten, mogen er zijn. Met grote ogen werd al maanden uitgekeken naar de nieuwe versie van de tripods en de aliens, en het wachten was de moeite waard. Maar vooral het hele gebeuren daar omheen is fijn om naar te kijken. Opengebroken straten, lasers, bizarre stormen: het budget zat duidelijk in het maken van deze effecten.

Onnodig sentimenteel

Maar Spielberg zou Spielberg niet zijn als hij niet met het verhaal zou rommelen. Op driekwart van de film zakt deze als een verkeerd gebakken pudding in elkaar om niet meer tot het goede oude niveau te komen. Het moet opeens weer sentimenteel en dramatisch worden, terwijl dat helemaal niet nodig was geweest. Wat Tim Robbins’ personage in deze film doet, wordt nergens helemaal duidelijk en de scènes met hem hadden er net zo goed niet kunnen zijn. Beter had Spielberg deze tijd kunnen besteden aan een betere afronding.

Half geslaagd

Op een kwartier voor het einde lijkt het namelijk alsof de filmmakers geen tijd meer hadden en het daarom maar wat hebben afgeraffeld. Het slot laat de kijker met een paar vragen en een naar, niet kloppend gevoel de zaal uitkomen. Terwijl de makers ze vast liever gillend hadden zien wegstormen. War of the Worlds is een half geslaagde poging om een klassieker opnieuw klassiek te maken.