Seks als het eten van een boterham

De film Diep van Simone van Dusseldorp, naar de autobiografische roman Het leven bestaat niet van Hendrickje Spoor, gaat over puberteit. Een periode waarin mensen veranderen. Zo verandert Heleen ook, zowel lichamelijk als geestelijk. Ze weet niet wat ze met haar gevoelens aanmoet. Ze weet niet of ze moet kiezen voor de aardige Axel of voor de stoere Steve. En dan gaan ook nog eens haar vader en moeder scheiden. Heleen rommelt dus maar wat aan, probeert het een en ander uit (beetje blowen, beetje zoenen) en leert vooral heel veel. Over haarzelf, over seks, over vriendschap en relaties. Invloeden van buitenaf worden snel opgepikt en eerst afgewogen, voordat ze er wat mee doet. ‘Seks is als het eten van een boterham!’ schreeuwt haar moeder (leuke vertolking van Monic Hendrickx) tegen haar vader. Heleen hoort dat en gaat er na een ongelukkige vakantieliefde in Frankrijk steeds meer in geloven dat het ook zo is, en houdt de boot dus af als haar vriendje met haar wil vrijen. Totdat ze toch weer nieuwsgierig wordt en haar seksuele gevoelens niet meer kan en wil inhouden.

Gevoelens weergeven

Het verhaal van Heleen wordt door scriptschrijfster Tamara Bos (Het Paard van Sinterklaas, Minoes) ingetogen verteld en door regisseuse Van Dusseldorp mooi verbeeld. Haar stijl is verfrissend en origineel. Als Heleen bijvoorbeeld stoned in het gras ligt, worden wij net als zij geprikkeld door de versterkte kleuren en geluiden om haar heen. Alles wordt daardoor vaag, maar we voelen nog helderder met Heleen mee. En zo zijn er meer cinematografische middelen gebruikt die perfect Heleens gevoelstoestand weergeven. De camerastanden zijn bijvoorbeeld steeds goed uitgekozen. Als ze in zichzelf gekeerd is, duikt de camera op haar lip, alsof hij bij haar naar binnen wil dringen. Een ander voorbeeld: niemand van de mensen met wie Heleen in contact komt, is helemaal goed te zien; alleen maar een paar benen of de helft van een gelaat worden zichtbaar. Alsof Heleen ze niet geheel durft aan te kijken. Haar onzekere gevoelens worden dus door het cameragebruik in deze film alleen maar versterkt. Een ander cinematografisch stijlmiddel dat in deze film met verve wordt gebruikt, is de production design, de filmaankleding. De film speelt zich af in de jaren zeventig en dankzij production designer Ben Zuydwijk waant de kijker zich ook echt dertig jaar terug in de tijd. Veel is gefilmd in rode en gele tinten. Een lekker flower power-gevoel blijft daardoor hangen na het zien van deze film.

Mooie hoofdrol

Diep heeft een mooie melancholische sfeer. Sommige scènes staan los van het verhaal, maar zijn fraai in hun simpelheid. Heleen wordt bijvoorbeeld wakker op het asfalt en gaat daarna gewoon verder met rolschaatsen. Zulke dromerige beelden blijven hangen en intrigeren. De kijker nestelt zich in het hoofd van Heleen. De mooie hoofdrol van Melody Klaver is daar ook de oorzaak van. Zij speelt fantastisch de onzekere puber met gevoelens, die ze eerst opsluit om die daarna beetje bij beetje los te laten. Haar rollende ogen, haar houterige manier van lopen, haar zeurderige stem: ze is gewoon perfect gecast en heeft het talent om een groot actrice te worden. Als je zo’n film kunt dragen, is er net zo’n mooie toekomst voor je weggelegd als Simone van Dusseldorp staat te wachten in de Nederlandse filmwereld. Ik ben nu al benieuwd naar hun volgende films.