Een bepaald type vrouw

Eat Pray Love is het autobiografische verhaal van de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert. Zij doorstond een moeilijke scheiding, leerde daarop Italiaans in Italië, ging mediteren in India en vond tenslotte de liefde in Indonesië. Drie landen die met ‘I’ beginnen, want alles draaide immers om de zoektocht naar haarzelf, zoals ze in het boek ironisch opmerkt.

Je gezicht tatoeëren

Het is net díe toon die mist in de verfilming. Ook daarin draait alles om Liz. Waar normale mensen met rust worden gelaten of hooguit een bedelende halve gek achter zich aan krijgen als ze onder een boom gaan zitten peinzen, komt er op Liz altijd iemand af die alles over haar relatieproblemen wil weten. ‘You heal me,’ krijgt ze te horen van de andere personages. Liz heeft dan ook nogal wat wijsheden te delibereren: dat een baby nemen zoiets is als je gezicht laten tatoeëren (je moet er honderd procent achter staan), dat het helemaal niet erg is om dikker te worden van het eten van goede pasta (je koopt gewoon een grotere spijkerbroek) en dat verwoesting een geschenk is, en de weg naar transformatie (en dat het dus niet het einde van de wereld is als je relatie uitgaat).

De regisseur van Eat Pray Love is Ryan Murphy, die eerder de verfilming van Running with Scissors maakte. Hij trekt er maar liefst honderdveertig minuten voor uit om de zoektocht van Liz naar het witte doek te vertalen. Dat doet hij niet gek: Rome en Bali worden oogverblindend in beeld gebracht, met prettige muziekjes eronder die iedere kijker doen verlangen naar vakantie. Julia Roberts blijkt met haar kraaienpootjes en esoterische glimlach een logische hoofdrolspeelster. Ze kijkt gepast ontdeugend als ze een groot bord pasta leeg eet en gepast sereen als haar Indonesische vriendin haar om de nek vliegt omdat haar personage een huis voor haar heeft gekocht. Dat is overigens een grappig voorbeeld van hoe de verfilming de angel uit het verhaal haalt: in het boek blijft de vriendin zeuren om meer geld, omdat ze hoopt een extra slaatje uit de vriendschap met de Amerikaanse te slaan. Het is een harde en dubbelzinnige les voor Gilbert, die deze ervaring, net als alle andere met mildheid en zelfspot beschrijft. Waar die mildheid en zelfspot in het boek nog wel eens vervelend werden, is de afwezigheid ervan in de film soms bijna onverdraaglijk.

Lekker ding

Er is één ding dat de film voor heeft op het boek en dat is nog een lekker ding ook:  Javier Bardem. Hij speelt de Braziliaanse geliefde van Liz en dat doet hij met zoveel charme en humor dat de hordes lezeressen die Eat Pray Love ongetwijfeld gaan bezoeken, massaal voor de bijl zullen gaan. Van zijn aanwezigheid knapt de film enorm op. Als er één wijze les uit Eat Pray Love te trekken valt, dan is het wel dat zelfspot onontbeerlijk is, voor welk type mens dan ook.