Film / Films

Gemiste kans

recensie: The Fog

Sommige oude films worden op een mooie manier in een nieuw jasje gestoken. The Haunting bijvoorbeeld, of onlangs nog Poseidon. Niet per se ‘betere’ films, maar zeker films waar aandacht aan is besteed en waar met veel plezier naar te kijken is. De andere remakes vallen onder de categorie ‘waarom ben je daar niet met je poten van af gebleven’. The Fog (2005) valt daar zonder enige twijfel onder.

~

De originele Fog, van suspensemeester John Carpenter, stamt uit 1980. De remake moet gemaakt zijn om een nieuwe generatie te laten genieten van het originele verhaal, want blijkbaar vinden tieners er niets aan om oude films te zien. Een jonge cast (vooral bekend van televisieseries) werd erbij gehaald maar het verhaal werd praktisch niet veranderd, hoogstens wat gemoderniseerd.

Dodelijke geesten

Nog steeds is de hoofdrol voor Nick Castle (Tom Welling, Smallville), nu geen dertiger maar een onbezorgde twintiger. De lifter die hij oppikt is geen onbekende, maar zijn ex-vriendin Elizabeth (Maggie Grace, Lost) die heel toevallig terug is gekomen. Samen moeten zij het geheim achter de mist zien te ontrafelen. Een mist waarin dodelijke geesten verborgen zitten. Welling is nog redelijk gecast, maar Grace redt het niet om de hoofdrol te dragen. Radio-dj Selma Blair brengt nog wat ervaring met zich mee.

~

Hoewel het origineel niet Carpenters beste film was – iets wat hij zelf ook toegeeft in de extra ‘Whiteout Conditions: The Remaking of a Horror Classic’ – was het verhaal origineel en de film zelf spannend genoeg om uit te kunnen zitten. De remake heeft alleen mooiere mist. Het verhaal is nagenoeg hetzelfde, en de kleine veranderingen die er zijn zijn niet vernieuwend genoeg. Spanning is al helemaal nergens te vinden. De wezens in de mist zijn totaal niet eng en de hoofdpersonages zijn te oppervlakkig om met ze mee te kunnen leven.

Unrated

Op de hoes van de dvd staat dat dit een unrated version is, maar nergens wordt uitgelegd om welke scènes het gaat, en hoe anders de film is dan de bioscooprelease. De extra’s bestaan uit wat interviews met de makers, waaronder dus John Carpenter, die als producent optreedt. De interviews zijn geknipt en in drie extra’s gestopt. Naast de genoemde Remaking zijn dat Seeing Through the Fog en Feeling the Effects of the Fog. Maar uiteraard is iedereen ontzettend positief over alles waar maar over te praten valt.

Het is prima als een oude film van stof ontdaan wordt; de nieuwe technologieën kunnen zoveel meer dan twintig of dertig jaar geleden, getuige ook de mooie mist. Maar als er niets met het verhaal wordt gedaan, de cast niet om naar huis te schrijven is en het toch al niet zo denderende origineel vele malen beter is: blijf er dan ook met je poten vanaf.