Film / Films

Ongemakkelijke liefde

recensie: Venus

De twee voormalige theateracteurs Maurice (Peter O’Toole) en Ian (Leslie Phillips) zijn rijp voor het graf. Af en toe mogen ze nog opdraven in een televisiesoap om ‘stervende man’ of ‘lijk’ te spelen maar verder brengen ze de dagen samen door in het café op de hoek. Ze mijmeren over vroeger, klagen over hun gezondheid en vervloeken de jeugd. Als Ian hulp in de huishouding krijgt in de vorm van het jonge, ordinaire meisje Jessie (Jodie Whittaker) raakt Maurice betoverd door haar jeugd. Venus, van de Britse regisseur Roger Michell die eerder verantwoordelijk was voor de romantische komedie Notting Hill, is ondanks wat de plot doet vermoeden, vooral een sombere en wat ongemakkelijke film.

De ongepolijste Jessie ambieert een carrière als model maar brengt haar dagen chips etend en bier zuipend door. Binnen no time zit Maurice zelf ook aan de breezers. Hij sleept haar mee naar het theater, probeert haar te stimuleren door naakt te poseren voor een tekenklas en krijgt haar zelfs het British Museum in. De merkwaardige romance die er tussen de twee ontstaat heeft echter een nare bijsmaak. Maurice koopt Jessie om met cadeautjes in ruil voor een kus of een aanraking. Jessie kan de aandacht die zij voor het eerst in haar leven krijgt moeilijk weerstaan en laat het zich aanleunen.

Aftakeling

~

Venus is bij tijd en wijlen een mooie studie naar aftakeling en ouderdom. Op een niets verhullende manier toont het de eenzaamheid van Maurice, zijn voortdurende confrontatie met zijn lichaam dat niet meer wil, zijn naderende dood en de vraag wat zijn leven nou eigenlijk heeft voorgesteld. Acteercoryfee Peter O’Toole speelt het ijdel maar overtuigend. Ook de kameraadschap van de twee oude mannen wordt intiem in beeld gebracht: Maurice en Ian die elkaar teennagels knippen of samen een behoorlijke dosis medicijnen wegwerken.

Het zijn de meer komische momenten in de film, waarbij te pas en te onpas Shakespeare wordt geciteerd, of in hoge frustratie teksten worden uitgeroepen als “Kill the young”. De theatraliteit van de personages werkt goed op het moment dat de film luchtig van toon is. Maar zodra het drama op de loer ligt, begint het tegen de film te werken. Als Maurice zichzelf steeds meer begint te verliezen en schaamteloos “To be or not to be” begint te declameren, of wanneer hij zijn gevoelens voor Jessie enkel kan uitdrukken door “Shall I compare thee to a summers day” te stamelen, is het allemaal iets te veel van het goede.

Pijnlijk

~


Hoewel gedurfd in het tonen van lustgevoelens van mannen op hoge leeftijd, is het toch vooral pijnlijk en ongemakkelijk om Maurice te zien hunkeren naar een jong meisje. Dat ze ondertussen, hoe voorspelbaar, veel van elkaar leren (zij leert dat ze mooi is en naakt kan poseren zonder dat het onsmakelijk wordt, hij leert dat hij zijn ex-vrouw niet genoeg heeft laten weten hoeveel hij van haar hield) maakt dat Venus op het randje balanceert van smakeloos.