Voor een brakke meidenavond

Abby Richter is een beeldschone, maar veeleisende en neurotische producent van een slecht lopende ochtendshow in Sacremento. Ze wil vooral serieuze (lees: saaie) televisie maken, wat de kijkcijfers niet ten goede komt. Om dit te verhelpen wordt ze door haar superieuren gedwongen om Mike Chadway in dienst te nemen. Mike is een simpele seksist die met het programmaonderdeel ‘The Ugly Truth’ meer peper in het bedaagde format moet brengen. Het is een daverend succes. De twee zijn tegenpolen en kunnen elkaar niet uitstaan, maar juist daarin schuilt de kern van hun succesvolle chemie. De vonken vliegen over en weer. In het begin vooral van ergernis, maar (verrassing!) op den duur ontstaat er ook op andere vlakken een band. 

Karikaturale trekken
Net als in zijn eerdere films introduceert Luketic (Monster-in-Law,

Erg vernieuwend is het niet. Butler (300) is overtuigend als charismatische ruwe-bolster-blanke-pit-type, maar Heigl, die in Knocked Up nog op haar plaats was, wandelt in The Ugly Truth rond als het zoveelste acterende modelletje. De grappen zijn, evenals het scenario voorspelbaar. Er is een kat die uit de boom gehaald moet worden in een nachtjapon (wat mislukt), er wordt een afspraakje geregisseerd via een radioverbinding (vragen om problemen) en tijdens een zakendiner in een restaurant belandt de afstandsbediening van een per ongeluk aangetrokken vibrerend onderbroekje bij een spelend jongetje (oh, oh, oh).

Al decennialang levert de voortdurende strijd tussen de seksen inspiratie voor filmmakers. Van Notorious tot The Break-Up worden karakters heen en weer geslingerd tussen haat en liefde. Om uiteindelijk bij die laatste te belanden natuurlijk. Luketic heeft genoeg ervaring om geen grove misstappen te begaan, maar stapelt cliché op cliché. Ideaal voor een brakke meidenavond, maar absoluut niets meer dan dat.