The September Issue

Regisseur R.J. Cutler doet weinig moeite om de gang van zaken binnen Vogue voor buitenstaanders te verklaren. Dat heeft als voordeel dat er niet wordt gewerkt met uitleggerige voice-overs. Het nadeel is dat niet alles wat op het doek gebeurt voor het publiek even duidelijk is. Cutler is nogal eens rommelig en vindt het kennelijk geen bezwaar om met vieze lenzen te werken. Opvallende muziek geeft de opeenvolging van beelden een schijn van continuïteit die er in feite nauwelijks is.

IJskonijn en machtswellusteling

Als het om ieder ander magazine zou gaan was het onderwerp van de documentaire niet sensationeel schokkend, maar omdat Vogue wordt geleid door Anna Wintour wrijft een beetje modeliefhebber zich bij voorbaat in de handen. Wintour is sinds 1988 heer en meester over het blad. Al minstens zo lang heeft ze de reputatie een ijskonijn en een machtswellusteling te zijn. Laura Weisberger beschreef in The Devil Wears Prada een hoofdredactrice uit de hel die verdacht veel weg had van Wintour, voor wie Weisberger had gewerkt. In de gelijknamige film maakte Meryl Streep van deze ‘Miranda Priestly’ een beangstigend gemene bazin, die het laatste restje van Wintours imago onder haar designer heels kapot trapte.

Het is verleidelijk om in The September Issue een charme-offensief te zien, vooral omdat Wintour persoonlijk bij talkshowpresentator David Letterman aanschoof om de film te promoten. In de film gedraagt Wintour zich echter niet per se beter dan in de verhalen die over haar de ronde doen. Haar macht blijkt inderdaad ontstellend ver te reiken. Beroemde ontwerpers en modefotografen liggen aan haar voeten. Je krijgt de indruk dat er niets in de modewereld gebeurt zonder dat Wintour haar persoonlijke goedkeuring heeft gegeven.

Tweede hoofdpersoon

De enige die openlijk kritiek heeft op Wintour is de creatieve directeur van Vogue, Grace Coddington. Ze heeft er duidelijk moeite mee als er door toedoen van Wintour pagina’s van de door haar geproduceerde modereportage sneuvelen. Al wekt ze de indruk het dichtst bij Wintour te staan, toch heeft ook zij niets in te brengen. Grace krijgt relatief veel aandacht in de documentaire, misschien om het contrast tussen haar en Wintour te benadrukken. Ze wekt inderdaad sympathie op, maar ook weer niet zoveel dat we willen zien hoe ze door Parijs wordt gereden terwijl het werkelijke onderwerp van de documentaire elders is.

Het lijkt waarschijnlijk dat Wintour de documentaire niet zozeer gebruikt om een ander imago te krijgen, als wel om duidelijk te maken waarom ze haar huidige werkwijze noodzakelijk vindt. Het komt erop neer dat ze het te druk heeft om aardig te zijn tegen mensen die ze niet nodig heeft. Een bedenkelijk uitgangspunt, maar het levert wel een lekker smeuïge film op.