Glitterpakjes en ABBA-klassiekers

Sophie (Amanda Seyfried) staat op het punt te trouwen op het Griekse eilandje Kalokairi, waar ze samen met haar moeder Donna (Meryl Streep) het hotel ‘Villa Donna’ runt. Er is alleen één probleem: ze wil worden weggegeven als een echte bruid maar ze weet niet wie haar vader is. Wel heeft ze haar moeders dagboek gevonden, waarin staat beschreven dat de mannen Sam (Pierce Brosnan), Harry (Colin Firth) en Bill (Stellan Skarsgård) allemaal haar mogelijke vader kunnen zijn. Sophie nodigt ze alle drie uit voor haar bruiloft, in de hoop dat ze hen leert kennen en dan ontdekt wie haar echte vader is. Haar moeder weet alleen nog van niks.

Vet theater

In 1999 ging in Engeland de musicalhit Mamma Mia! in première. Het werd een succes en andere landen, waaronder Nederland, volgden met een eigen voorstelling. Bijna tien jaar later is de musical verfilmd. De verhaallijn is hetzelfde gebleven en ook de liedjes spelen een prominente rol. Deze zijn net als in een theatermusical logisch in het verhaal verwerkt, maar ondanks de grote namen in de film is de zang soms beter dan het spel. Die is vetter en theatraler aangezet, alsof niet op het doek maar op het toneel wordt geacteerd.

Het acteren van Streep is in vergelijking met de andere acteurs nog het meest geloofwaardig, en ook haar zangcapaciteiten zijn veelbelovend. Haar grote minute of fame is tijdens het liedje ‘The winner takes it all’, waarin je een glimp van haar method acting-achtergrond opvangt. Ook de andere acteurs zingen verrassend goed, zoals Seyfried. Haar stem past prima bij het moderne ABBA-genre, maar ze blijft wat acteren betreft hangen op het soapniveau waardoor ze ook bekend is geworden.

ABBA-vocabulaire

Het vet aangezette spel, de snelle na elkaar opvolgende scènes maar ook de choreografie en het achtergrondkoor onderstrepen het genre en zijn een verwijzing naar het theater. Alles is grotesk, ook de humor. Zoals de keuze voor een loveboat met veel glitter en glamour tijdens ‘Money, money, money’ en het Griekse achtergrondkoor dat altijd ineens vanuit het niets meezingt en danst. Wat dat betreft mist Mamma Mia! de finesse van andere musicalfilms als bijvoorbeeld Moulin Rouge. De typische glitterende kleding met lovertjes, de vriendinnen van Donna die samen in de zanggroep ‘Donna and the Dynamos’ hebben gezeten en de toegift op het einde zijn een grappige verwijzing naar de echte ABBA. Want hoewel Mamma Mia! diepgang en finesse mist, is een glimlach niet altijd te voorkomen (Brosnan kan het beter bij acteren laten, maar zijn zangpogingen hebben iets aandoenlijks). Daarnaast haalt het je muzikale vocabulaire meer dan op. Eén gevaar: de liedjes blijven nog dagenlang in je hoofd hangen.