Sterrencast redt oppervlakkige drugsfilm

Waar biopics de geschiedenis dramatiseren, wordt geweld in actiefilms verheerlijkt en versimpeld. Een actiefilm geeft daarom altijd een gevoel van onechtheid. Maar hoe kan Hollywood nu nog een actiefilm over drugs maken zonder de situatie in Mexico te gebruiken? Afgehakte hoofden, martelingen, corruptie tot aan de politietop: realiteit is vreemder geworden dan fictie.

Het enfant terrible van de filmwereld, Oliver Stone, lost het bijna dystopisch op in Savages. Hoewel de karteloorlog zich ver van de Amerikaanse grens met Mexico afspeelt, is het niet ondenkbaar dat het zich ooit gaat verplaatsen naar de Amerikaans-Mexicaanse grens. In de film Savages komen de kartels zelfs naar Californië toe.

Bijrollen overschaduwen trio

De film gaat over een Mexicaans drugskartel dat toegang wil krijgen tot de betere wiet van de wereld. Deze wordt geproduceerd door een tweetal Amerikanen (Taylor Kitsch en Aaron Taylor-Johnson) in een kustplaats in Californië. De film wordt verteld door de ogen van O (Blake Lively), die een liefdesrelatie met de twee vrienden onderhoudt. Dan wordt O ontvoerd en verklaren de twee vrienden de oorlog aan het drugskartel.

Savages wordt met een oppervlakkige luchtigheid gebracht, alsof het de regels van het actiefilmgenre op de hak neemt. De dialogen zijn tenenkrommend, het geweld is rauw en de hoofdpersonen zijn vlak en nietszeggend. Wat misschien wel goed is, als ze een driehoeksverhouding aangaan zonder ruzie met elkaar te krijgen.

De rasacteurs die allen een bijrol vervullen, hebben de ironie begrepen en maken van Savages een aangename zit. John Travolta als corrupte DEA-agent verwacht dat drugs snel gelegaliseerd zal worden in de VS. Salma Hayek is de ijskoude Mexicaanse kartelbaas die haar emoties niet de baas kan als het om haar dochter gaat. Benicio Del Toro speelt haar vieze, sluwe handlanger. Juist deze acteurs weten hoe ze een rol met een vleugje satire moeten brengen.

Hetzelfde valt niet te zeggen van het trio dat in een driehoeksverhouding is beland. Behalve dat ze alledrie een leuke kop hebben, maken ze voor geen moment indruk. Ze spelen hun oppervlakkigheid veel te serieus en overdacht. 

Stones repertoire

Met Savages kan je er niet omheen dat Oliver Stone ooit bekendheid kreeg als scriptschrijver van Scarface. Een film die tot op de dag van vandaag tot de verbeelding spreekt en zowel filmmakers als criminelen inspireert.

Misschien is Stone zelf ook wel moe geworden van al die gangsterfilms, die nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden zijn. Wellicht geeft hij ons daarom twee eindes in Savages: een liefdestragedie en een heroïsche overwinning. Aardig geprobeerd, maar niet echt overtuigend.

Wat overblijft zijn Stones visuele stijlmiddelen die we kennen uit Natural born killers (1993) en JFK (1991). Ook aan politieke verwijzingen heeft Savages geen gebrek. Deze voelen echter vooral zinloos en onsamenhangend aan in een verder oppervlakkige film.