Film / Films

Praten met vissen

recensie: The Pirates of Langkasuka (Puen yai jom salad)

Een herinnering aan voorlopers zoals Pirates of the Caribbean. Zo wordt The Pirates of Langkasuka (2008) op de dvd-hoes aangekondigd. In tegenstelling tot zijn Amerikaanse voorganger mist deze Thaise film echter een charismatische hoofdpersoon, een spannend verhaal en bovenal een gevoel van zelfspot.

~

De Thaise havenstad Langkasuka wordt bedreigd door kwaadaardige piraten, aangevoerd door zwarte magiër Black Raven, en de nog kwaadaardigere prins Rawai. De koningin van Langkasuka houdt, bijgestaan door krijger Jarang-Die, met moeite stand tegen de aanvallen en aanslagen. Twee legendarische kanonnen die op de zeebodem rusten, zouden de overwinning kunnen leveren aan beide partijen. En dan zijn er nog White Ray en Paree, die krachten bezitten waarmee zij de zeewezens kunnen verenigen.

Bombastisch

The Pirates of Langkasuka is een poging om de Thaise film op de kaart te zetten. Er werd een budget van maar liefst twintig miljoen dollar uitgetrokken voor de productie van de fantasy/piraten/actiefilm. Dit vertaalt zich waarschijnlijk vooral naar de ruimschoots ingezette computeranimaties, maar die zijn helaas te middelmatig om de film te kunnen redden.

~

The Pirates of Langkasuka is namelijk te lang, heeft gebrek aan humor en wordt nergens echt spannend. De film is simpelweg te saai. Dit wordt gepoogd te verhullen met visueel bombastisch opgezette scènes, maar zonder succes. Het begin van de film is te fragmentarisch opgebouwd, met te veel opeenvolgende korte scènes die steeds afgesloten worden door knullige en storende fade-outs. Maar het grootste mankement aan de film is de verhaalopbouw. In de gehele film wordt gerefereerd aan de twee grote kanonnen op de zeebodem en de geweldige kracht die ze bezitten. Het afwachten van het moment waarop de twee kanonnen in actie te zien zullen zijn, wordt afgesloten met een grote teleurstelling. De mogelijkheden rondom de wapens worden geheel onbenut gelaten.

Magische kracht

Gelukkig valt er visueel ook nog wel wat te genieten. De sets in Thailand zijn prachtig en de vechtsequenties zien er cool uit. Ook de kleurrijke kostuums en de mooie mensen die de film bevolken, maken de film nog de moeite waard. Hij verdrinkt echter in de poging om zoveel mogelijk doelgroepen aan te spreken en een episch spektakel neer te zetten. Daarbij nemen de makers de film te serieus: een piratenfilm waarin mensen een magische kracht hebben waardoor ze met vissen kunnen praten, verdient meer zelfspot.