Zomerhitte

Jazeker, in haar speelfilmdebuut heeft zij een uitstraling vanaf de Wadden helemaal terug naar Oegstgeest. Haar opkomst is overrompelend: vanuit de struiken gadegeslagen door een fotograaf stapt ze naakt uit de zee het strand op. Ursula Andress uit Dr. No (1962), eat your heart out.

De novelle Zomerhitte uit 2005 is een snel lezende potpourri waarin zowel Wolkers’ voorliefde voor ruige seks en dirty talk als zijn scherpe, amusante observaties aan bod komen. Maar de plot is zo mager dat je er niet direct een film in ziet. Regisseuse Monique van de Ven, die debuteerde met Mama’s Proefkonijn (1996), dacht daar anders over. Haar man Edwin de Vries schreef het bewerkte scenario en hoewel hij misschien ook zijn bedenkingen had omtrent Wolkers’ zwakke plot, is hij de oude meester redelijk trouw gebleven. Maar “kind, wat heb jij een mooie kut” zegt de fotograaf niet, zoals Wolkers wel in zijn novelle schrijft. Het feit dat de gewaagde zinnen uit het boek niet in de filmdialogen voorkomen, plus de mooie ansichtkaartbeelden, sterken het vermoeden dat Van der Ven een publieksfilm wilde maken. Sophie masturbeert weliswaar voor haar fotograaf, maar zelden heeft iemand zich zo braaf voor de camera bevredigd: net zo opwindend als Rik van de Westelaken die iets later het nieuws voorleest.

Sexy brutaaltje

Fotograaf Bob Griffioen (Waldemar Torenstra) maakt, na een traumatische gebeurtenis in Afghanistan, een fotorapportage voor National Geographic op Texel. Hij ontmoet Kathleen (Sophie Hilbrand) en is diep onder de indruk. Maar deze vrijgevochten dame gaat met duistere types om en de twee raken verwikkeld in een gewelddadige drugsdeal, geleid door Kathleens mentor (Johan Leysen). Kiest Kathleen voor het criminele pad of de rechtschapen Bob (in het echt heeft Sophie al gekozen en woont samen met Torenstra)?

Regisseuse Monique van de Ven was als actrice een schitterende Wolkers-vrouw (Turks Fruit, 1973) en Hilbrand doet zeker niet voor haar onder. Ze is vitaal, sexy en brutaal. Maar als ze het op het strand op een rennen zet, in een scène geleend uit een ‘Always’-reclame, beweegt ze als een gewonde kanarie. De magie is even weg, maar dat heeft ook weer zijn charme. Toch hinkt de film te veel op twee gedachten: enerzijds een liefdesgeschiedenis met de soms spetterende chemie tussen Hilbrand en Torenstra, anderzijds een spannende thriller. Van de Ven vocht dapper door met de mislukte thrillerelementen en haar ervaren acteursensemble levert gedegen werk, vooral Jeroen Willems (De Passievrucht) als Frederico Federici. Maar in het lange tweede bedrijf zakt de film in elkaar en het ene na het andere vermoeiende misdaadcliché passeert de revue.

Costa!’s look alike

Nederlandse filmboeven hebben iets koddigs en de Keystone Cops-actiescènes in Zomerhitte overtuigen zelden. Humor ontbreekt of het moet onbedoeld zijn als De Lange (Cees Geel, Simon), zwaaiend met zijn pistool, keihard tegen Sophie schreeuwt dat ze haar mond moet houden terwijl ze niets zegt. Waren de makers maar bij de veel overtuigendere liefdesgeschiedenis gebleven. En niets in Zomerhitte is zo geslaagd als de schitterende scène waarin een vogelwachter (Jochum ten Haaf) zijn oog verliest na een aanval van een velduil.

De stroperige titelsong, de party’s op dure jachten en de infantiele plot doen denken aan Costa! En Sophies masturbatiescène solliciteert iets te opzichtig naar hype en controverse. Net zoals Sharon Stone’s vaginaflits in Basic Instinct (1992) en Carice van Houtens schaamhaarknipbeurt in Zwartboek (2006). Er is niets mis met vermakelijke publieksfilms, maar zelfs in dit genre zijn er grenzen. Sophie Hilbrand overtuigt, behalve met haar verschijning in de laatste scènes. Maar die moeten worden gezien, want zelfs voor Hollywoodbegrippen is dat over the top in het kwadraat.