Monotone verlamming

Deze Argentijnse film was eerder al op Filmfestival Rotterdam te zien en biedt een kijkje in het leven van drie zussen die gezamenlijk hun rouw verwerken in de cocon van hun huis. Het levert een verlammende film op.

Abrir puertas y ventanas, het speelfilmdebuut van de Argentijnse Milagros Mumenthaler, won eerder een Gouden Luipaard op het Locarno International Film Festival. De film is een momentopname in het leven van de drie zussen Marina, Sophia, Violeta, die het met elkaar moeten zien te rooien. Hun grootmoeder is net overleden, hun ouders zijn al veel langer dood. Verdoofd door de schok van het overlijden pakken ze hun leven stapje voor stapje weer op.

Verveling van adolescenten

De verveling van de adolescenten druipt er vanaf. De zussen zijn hun hele leven al bij elkaar en zijn nog niet in staat afstand van elkaar te nemen. Ze gaan elkaar ook op de huid zitten omdat er anders toch niks te doen is. Ze troosten en bekritiseren elkaar als onvolwassen meiden die elkaar het geluk niet gunnen maar toch ook van elkaar houden. Het verdriet wordt verdrongen door een monotone verlamming.

De filmtitel vertaalt zich als ‘deuren en ramen openen’ en in die lijn gebeurt alles in en om het huis. Mumenthaler etaleert zo een gestagneerde cocon in een oud huis. Het filmwerk is niet heel statisch; zo probeert de regisseur toch nog iets van leven te behouden. Maar het verhaal sleurt zich voor de zussen alsook voor de kijkers voort. Banken, tafels en kasten zijn veelvuldig de plaats van handeling. Net zoals bij iemand die gedwongen de hele dag thuis zit, is er in de film niet veel nieuws te vertellen, behalve als er weer eens iemand met een deur slaat.

Theatrale film

De manier waarop de film verteld wordt, is nogal omslachtig. Oncharmante handelingen worden uitgelicht om personages karakter te geven. De film is doorspekt met beelden die iets minder indruk maken dan dat ze bedoeld lijken: een vibrerend bed keert steeds terug als symbool voor de verveling van de zussen; huiselijke handelingen (zoals het smeren van een boterham) zijn erg prominent aanwezig terwijl dialogen worden gevoerd. Abrir puertas y ventanas heeft wel iets ontwapenends, maar sleept de kijker niet echt mee in de verveling of de rouw.

De film kijkt bijna als toneelstuk. In de film zit typisch toneelschoolacteerwerk: de actrices doen net te veel moeite om een interessant karakter te spelen in plaats van een geloofwaardigere en simpelere invulling van de rol te geven. De jonge actrices leveren op zich goed werk, maar het is te veel uitvergroot en het spel raakt te weinig de juiste snaar. Zeker omdat de minuscule wereld die Mumenthaler creëert, de actrices zo uitlicht, is dit een gemis. De theatraliteit is blijkbaar wat de jury in Locarno overtuigde, maar wellicht zou het verhaal op het toneel, in een klein vlakkevloertheater, beter tot zijn recht komen.