Film / Films

Vrouw als menselijke boksbal

recensie: The Killer Inside Me

.

~

West Texas, jaren vijftig. Lou Ford (Casey Affleck) is hulpsherrif in een kleine gemeenschap. Hoewel hij behulpzaam en charmant overkomt, heeft Lou een duistere kant in zich. Die openbaart zich wanneer hij, op aanwijzing van zijn baas, de prostitué Joyce Lakeland (Jessica Alba) opzoekt om haar onder dwang de stad te laten verlaten. Ze reageert agressief, tot Lou haar bewerkt met zijn riem en hun gevecht omslaat in seks. Joyce wordt een pion in een plan van Lou om wraak te nemen op stadsmagnaat Chester Conway (Ned Beatty), met wie  Lou vanuit het verleden nog een appeltje heeft te schillen. De eerste moorden geschieden en het wordt voor Lou steeds moeilijker de schone schijn op te houden.

Seriemoordenaars die er een ogenschijnlijk normaal leven op nahouden. Neem Dexter uit de gelijknamige serie: bloedspatanalist bij de politie en tevens seriemoordenaar. Hij rechtvaardigt zijn zucht om te moorden door alleen de slechterikken te pakken. Ondertussen wacht thuis een vrouw op hem die zich van geen kwaad bewust is. In American Psycho is het yup Patrick Bateman die zinloos moordt, bij voorkeur op muziek van Phil Collins. Motieven zijn er niet en uiteindelijk is de vraag of het fantasie of realiteit is.

Mokerslag

In The Killer Inside Me wordt weinig losgelaten over de motieven van Lou Ford. Er zijn flashbacks uit zijn jeugd te zien, hoe Lou een meisje molesteert en hoe een vrouw Lou dwingt haar te slaan. Het lijkt er op dat hij altijd al een duistere kant gehad heeft. Hoewel hij charmant en beleefd is gaat er een continue dreiging van hem uit. Casey Affleck imponeert in zijn rol als meedogenloze killer, en hij weet met zijn beheerste spel onder de huid te kruipen. Zelfs als het geweld zich van verre aandient komt het nog als een mokerslag binnen. Zwetend, vol concentratie slaat Lou zijn vrouwelijke slachtoffers tot pulp. Winterbottom toont ons het geweld expliciet, zoals Gaspar Noé met zijn films Seul Contre Tous en Irréversible. Opvallend is de keuze van de muziek bij het geweld: opera tegenover een tot moes geslagen gezicht, een sterker contrast had niet denkbaar kunnen zijn.

~

Toch is er ook het een en ander aan te merken op de film. Het verhaal is vrij mager en buiten Lou zijn er weinig interessante rollen. Jessica Alba en Kate Hudson als liefje van Lou acteren verdienstelijk, maar dienen vooral als mikpunt van zijn geweld. Ned Beatty had als Conway een groter aandeel mogen krijgen. Er is weinig merkbaar van de spanning tussen Conway en Lou en dat maakt dat de wraakactie wat gekunsteld overkomt. De uiteindelijke ontknoping moet tot verbazing leiden, maar is vrij voorspelbaar ingezet.

De vraag die vooral leeft is waarom Lou zo ongestoord zijn gang kan gaan. Van begin af aan wijst alles in zijn richting en Lou wringt zich in bochten om geloofwaardig te blijven. Dat de autoriteiten het geloof in hem allang hebben verloren, blijkt pas in de laatste scènes.

Lege personages

Ook in Fargo en The Man Who Wasn’t There van de Coen broers belandt de antiheld door eigen toedoen in steeds grotere problemen. Jerry Lundegaard, Ed Crane en Lou Ford hebben als overeenkomst dat ze vrij lege personages zijn en weinig loslaten over hun innerlijke gevoelsleven en drijfveren. Waar de films van Joel en Ethan gepaard gaan met zwarte humor en absurditeit, is deze neo noir van Michael Winterbottom kaler en serieuzer.

The Killer Inside Me, gebaseerd op het gelijknamige boek van Jim Thompson,  biedt geen inzicht in wie Lou Ford is of welk verleden zijn daden zou kunnen rechtvaardigen. Het blijft bij een portret van een man die zich overgeeft aan zijn duistere instincten. Casey Affleck doet dat met verve, want de film laat je met een ongemakkelijk gevoel achter. En dat kan een prestatie genoemd worden.

Lees ook onze special waarin een vergelijking wordt getrokken tussen deze verfilming van Thompsons boek en die van Burt Kennedy uit 1976.