Monster’s Ball

Hank Grotowski (Billy Bob Thornton) is een gevangenbewaarder die met zijn zoon en vader in Georgia woont. Het racisme is er niet uitgestorven, en lijkt overgedragen te worden van generatie op generatie. Zowel zijn vader als Hank zijn teleurgesteld geraakt door het leven. Ze zijn allebei hun vrouw kwijt, maar schilderen deze af als zwakke wezens. Als stugge, bevooroordeelde mannen gaan ze door het leven. Alles wat niet in hun straatje past, wordt zonder omhaal van woorden verworpen. Zij zien Hanks zoon als een lulletje. Hij is bevriend met een stel zwarte jongens, en dat zint de heren niet. Met het jachtgeweer in de hand jaagt hij de jongens zijn erf af.

Misère

Hanks leven krijgt een andere wending wanneer hij in contact komt met de vrouw van een zojuist geëxecuteerde Lawrence Musgrove (P Diddy). Leticia (Halle Berry) staat er in alles alleen voor: haar man dood, zoonlief een moddervette chocoladevreter, problemen met de afbetalingen van haar huis en ga zo maar door. Als zwarte vrouw is het al moeilijk genoeg om een rustig leventje te leiden, laat staan met dit soort misère. Regelmatig zoekt ze haar toevlucht in de drank, die haar toch een beetje steunt.

Neukpartij

Wanneer de ellende een dermate grote vlucht neemt, zoekt Leticia geborgenheid bij Hank. Geborgenheid? Eigenlijk gewoon een flinke neukpartij. Leticia verzucht dat ze daar wel even aan toe was. Langzamerhand ontstaat een relatie die een half jaar terug niet denkbaar geweest zou zijn. Maar hun levens hebben zoveel overeenkomsten dat er geen plaats meer is voor huidskleuren en aanverwante problematiek.

Verborgen tragiek

Hank wordt zich bewust van de onzinnigheid van racistische praktijken, en hij begint van Leticia te houden. Zijn vader walgt van de gedachte dat zijn zoon met een dergelijk schepsel het leven door wil brengen. Hank is vastberaden en plaatst zijn vader in een bejaardentehuis. Met verborgen tragiek en voorbehouden kennis proberen ze samen een bestaan op te bouwen. Makkelijk zal het wel nooit gaan.

Knullig

Zowel Halle Berry als Billy Bob Thornton acteren uitstekend in Monster’s Ball. Ondanks alle Oscar-aanstellerij is zij een waardige winnares. Het is simpelweg de beste rol uit haar carrière. Thornton is weer de ingetogen en getourmenteerde man die meer ervaring heeft met verdriet dan met wat dan ook. Monster’s Ball is een echte acteursfilm. Regisseur Marc Forster kleurt alles op met zwijgende beelden, onverwachte camerastanden en merkwaardige kleuren. Het geeft de film hier en daar een unheimisch gevoel. Gezien de thematiek en het acteergedrag komen dit soort extraatjes knullig en overbodig over.

Niets om het lijf

De politieke stellingname in Monster’s Ball is laffer dan je van een independent zou mogen verwachten. Heel voorzichtig wordt tegen de problematiek aangeleund, zonder ooit te kiezen voor emancipatie en definitieve bewustwording. Het lijkt eerder een film over de verwerking van persoonlijke trauma’s en de hierbij gepaardgaande schuldgevoelens. Hank en Leticia kiezen uiteindelijk voor een merkwaardige vorm van gelatenheid. Een gelatenheid die persoonlijk gezien erg zuiver is, maar politiek niets om het lijf heeft.