El secreto de sus ojos

De openingsscène van El secreto de sus ojos (het geheim in hun ogen) maakt direct duidelijk dat we met een Drama van doen hebben. Wazige beelden van een vertrekkende trein op een Argentijns perron. Een vrouw die haar hand op het raam van een coupé legt, en een man die vanuit de trein hetzelfde doet. De trein maakt vaart, en de vrouw blijft rennend achter op het perron.

Rusteloos

Het is misschien wel de meest voorkomende scène uit de geschiedenis van het gedwongen afscheid in een film: het rennen achter een vertrekkend voertuig, al dan niet door een huilend kind, een huisdier of een verlaten geliefde. El secreto de sus ojos geeft er een aardige draai aan door de vraag op te roepen of de gebeurtenis überhaupt op die manier heeft plaatsgevonden. Het afscheidsritueel blijkt onderdeel van een boek dat jurist Benjamín Esposito (Ricardo Darín) schrijft over een moordzaak die hem vijfentwintig jaar later nog steeds bezighoudt. Een jonge vrouw werd verkracht en vermoord en de dader ging vrijuit, hoewel Benjamín en zijn baas Irene Menéndez Hastings (Soledad Villamil) er alles aan deden om hem achter tralies te krijgen. Zowel zijn boosheid over de zaak als zijn geheime liefde voor Irene laten hem in zijn verdere leven niet meer met rust.

Als thriller is El secreto de sus ojos lange tijd sfeervol gefilmd, maar weinig spannend. De vraag wie de moordenaar is wordt zo gemakkelijk opgelost dat het bijna een belediging is voor de kijker: Benjamín ziet een aantal jeugdfoto’s van de vermoorde vrouw en ontdekt dat er telkens een jonge man op staat die haar verlustigd aanstaart. Bingo. Zo’n geheim in je ogen kun je eigenlijk niet verbergen, wil de film maar zeggen, en er wordt nog maar weer eens een close-up gebruikt van Benjamín en Irene die elkaar smachtend aankijken.

Verbazingwekkend

Het speurwerk in de film is van een niveau waar inspecteur Clouseau zich nog voor zou schamen en de knullige grapjes over het knoeiwerk van Benjamíns altijd dronken maatje Pablo Sandoval (Guillermo Francella) zijn simpelweg niet leuk. In het laatste half uur maakt een aardig plot veel goed. Ideeën over de onbetrouwbaarheid van herinneringen of fantasierijke schrijvers zijn beter uitgewerkt in bijvoorbeeld Memento of Swimming Pool, maar ze zorgen er wel voor dat El secreto de sus ojos het niveau van een degelijk drama net overschrijdt. Desondanks blijft het verbazing wekken dat Juan José Campanella, die hiervoor vooral Amerikaanse televisieseries regisseerde, voor zijn werk beloond werd met de Oscar voor beste buitenlandse film van 2010. In het eveneens genomineerde ijzersterke Un prophète moet El secreto de sus ojos toch echt zijn meerdere erkennen. Welk geheim schuilt er achter die uitslag?