The Forgotten

Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers!

Het begin is niet slecht. Goed geacteerd ook, door Julianne Moore, een actrice die zelden in de fout gaat. Zij speelt Terry en Gary Sinise (luitenant Dan uit Forrest Gump) is dr. Munce, de psychiater die haar behandelt. Dit eerste deel gaat over verlies en hoe om te gaan met een verpletterend verdriet. Dan komen er steeds meer barsten in het bewijsmateriaal voor Sams bestaan. Foto’s geven alleen nog Terry en haar man te zien, niet het kind. Niemand in haar omgeving – zelfs haar man niet – blijkt zich nog iets van Sam te kunnen herinneren. Videobanden blijken uitgewist. Het is allemaal aardig creepy. Je vraagt je zelfs even af of Terry niet werkelijk gestoord is en alle herinneringen aan haar zoontje bij elkaar hallucineert.

Onwaarschijnlijk

Dan ontmoet ze haar buurman Ashley, gespeeld door de Britse acteur Dominic West. Uiteindelijk worden ze partners in een wreed avontuur, want Terry weet Ashleys herinneringen aan zijn dochtertje weer boven tafel te krijgen. Goed is ook de subtiele wijze waarop de film in het eerste deel de aanwezigheid van iets dreigends en onbekends weet te suggereren, voornamelijk door camerabewegingen en -perspectieven. Joseph Ruben, ooit regisseur van de Julia Roberts-thriller Sleeping With The Enemy, heeft in elk geval iets gemaakt dat er mooi uitziet. De stad New York speelt voelbaar mee in deze film die geschoten werd in Brooklyn en Manhattan. Het levert een paar fraaie plaatjes op. Als het verhaal maar niet zo onwaarschijnlijk was…

Aliens

In het tweede uur ontspoort de film namelijk volkomen. Het is alsof we naar de X-Files zitten te kijken, maar dan één van de mindere afleveringen. Inclusief complottheorieën en sinistere (maar voor het verhaal overbodige) geheim agenten. Je hoopte nog dat de makers niet hun toevlucht zouden nemen tot hét afgekloven cliché in dit soort situaties, maar nee: natuurlijk gaat het om aliens. Het stuk waarin die hun aanwezigheid definitief kenbaar maken is veel te dik aangezet. Deze anticlimax doet afbreuk aan de fraaie rolopbouw die Moore tot dan toe heeft neergezet als wanhopige maar krachtige vrouw die vastbesloten is achter de waarheid te komen. De sterke band die Terry met haar zoon heeft, wordt uiteindelijk haar redding. Haar herinneringen aan hem vallen met geen mogelijkheid uit te wissen.

Kluwen

Ik begrijp dat dat de boodschap is die de film ons mee wil geven. Allemaal leuk en aardig, maar het gebeurt in het kader van een plotontwikkeling die zo chaotisch is dat het belachelijk wordt. Waarom de aliens dit soort experimenten überhaupt uitvoeren blijft volkomen onduidelijk. En de slotscène ontbeert iedere logica. Het is alsof de scenarioschrijver een film heeft willen schrijven naar het recept van M. Night Shyamalan, maar tenslotte verward is geraakt in de kluwen van zijn eigen verhaallijn. Ik ben gek op onverwachte plotwendingen, maar zó bruin werden ze zelden gebakken. Ik geef toe, het is een flauwe woordspeling, maar The Forgotten is zo’n film die op het moment van de première al vergeten is.